Heimili og skóli - 01.12.1959, Blaðsíða 13

HEIMILI OG SKÓLI
125
f
„PaS er þó dásamlegt að íi/a |

„Hver er heitasta ósk yðar?“ spurði
blaðamaður mann einn í flóttamanna-
búðum. „Að eiga lykil," svaraði flótta-
maðurinn, „lykil að dyrum, sem ég
mætti kalla mínar dyr, og innan við
þær dyr gæti ég átt heimili fyrir mig
og mína."
Árið 1959 er svonefnt flóttamannaár.
Er þá ætlunin að gera stærra átak til
að vinna fyrir flóttamenn heimsins í
Þýzkalandi, Austurríki, ítaliu, Grikk-
landi og víðar en nokkru sinni áður.
í ár er spurt: Hvað getum við gert til
að bjarga öllum þessum milljónum frá
hörmungum og neyð, sem nú lifa í
flóttamannabúðum og eiga ekkert
heimili og ekkert föðurland?
Og hér kemur saga um gamlan
flóttamann. Fröken Levinía var flótta-
kona, sem hafði lent til Rómaborgar.
Hún var 83 ára gömul, þegar þessi
saga gerist. En hún vildi heldur bjarga
ætti enn miklu hlutverki ólokið.
Politiken segir t. d.: „Þrátt fyrir allar
kappræður um skólann, framtíð hans
og einstaka tæknilega smámuni, missti
frú Nörvig þó aldrei sjónar á hinu
eina nauðsynlega — barninu sjálfu,
sem skólinn er til fyrir.“ — Fyrirsögn
greinarinnar er: Hinn sanni vinur
barnanna. í þessum dúr skrifa öll hin
blöðin.
Frú Nörvig kom til íslands fyrir
skömmu á vegum kennarasamtakanna
og flutti tvo 'fyrirlestra á uppeldis-
málaþinginu, sem vöktu mikla at-
hygli. H. J. M.
sér sjálf en setjast að í einhverri þeirri
stofnun, sem Sameinuðu þjóðirnar
hafa komið upp fyrir gamalt flótta-
fólk.
Fjöldinn allur af þessu gamla fólki,
sem mikið hafði liðið og hafði misst
allt — lífsþrótt og lífsvilja, hafði leit-
að á náðir þessara stofnana, en fröken
Levinía vildi helzt bjarga sér sjálf.
Hún fór á fætur klukkan sjö á
hverjum morgni og staulaðist niður
stigann, en hún bjó í litlu kvisther-
bergi á fimmtu hæð, ásamt annarri
gamalli konu.
Svo ók hún með troðfullum spor-
vagni inn í borgina, þar sem hún gekk
á milli nemenda sinna í 5 eða 6 hús og
kenndi þeim ensku og frönsku.
Morgunverð sinn — eitt mjólkur-
glas — fékk hún sér í kaffistofu á leið-
inni, og þegar hún kom heim á kvöld-
in. borðaði hún fátæklegan kvöldverð.
Tvisvar í viku fór hún í bókasafnið,
því að hún var sólgin í að lesa bækur,
bæði fagurfræðilegar bókmenntir,
einnig greinar um listir og stjórnmál.
Hinu litla herbergi sínu hélt hún
hreinu og þokkalegu, en peningar
hennar hrukku aðeins fyrir fæði og
naumlega það. Ef svo færi, að hún
missti kennsluna, af einhverjum
ástæðum, var ekki um annað að gera,
til að halda jafnvægi á tekjum og
gjöldum, en að borða minna. Og hinn
magri og granni líkami hennar bar
þess vott, að hún hafði oft orðið að
grípa til þess ráðs.