Heimili og skóli - 01.12.1959, Blaðsíða 14

126
HEIMILI OG SKÓLI
Veturinn 1956 var harður í Róm.
Eitt sinn snjóaði svo mikið, að öll um-
ferð stöðvaðist í tvo daga. Og það var
ógjörningur fyrir gömlu konuna að
komast leiðar sinnar. Nemendur
hennar veiktust og kennslustundirnar
féllu niður. Þá var ekki annað ráð en
að liggja í rúminu og neita sér um
mat.
Nú þegar hún lá í rúmi sínu og
starði upp í loftið, fór hún að liugsa
um með hverjum hætti hún ætti að fá
hjálp.
Hún hafði sjálf reynt að hjálpa
mörgum. En þeir voru nú annað hvort
fluttir til annarra landa, eða þeir voru
ekkert betur settir en hún. Hún liafði
heyrt, að flóttamannahjálp Samein-
uðu þjóðanna hefði skrifstofu í Róm,
og hjálpaði mörgum með því að veita
þeim smá lán, svo að þeir gætu bjarg-
að sér og losnað við flóttamannabúð-
irnar. Þetta væri reynandi fyrir hana.
Einni viku síðar stóð hún framan
við afgreiðsluborð skrifstofunnar.
Skrifstofustjórinn tók á móti henni.
Við hlið hans sat hraðritari hans.
„Hvað get ég gert fyrir yður?“
spurði hann.
,Ja, þannig er mál með vexti,“
sagði fröken Levinía, „að ég kenni
ensku og frönsku, en ég gæti kennt
meira, ef ég hefði aðstöðu til að kenna
heima hjá mér. Ef ég gæti fengið smá-
lán myndi ég taka á leigu tveggja her-
bergja íbúð. Annað herbergið myndi
ég svo nota fyrir kennslustofu. Þá
þyrfti ég ekki að eyða svona miklum
tíma í göngu á milli nemenda minna.“
„Hve gamlar eruð þér?“
„83 ára, en ég get unnið í mörg ár
enn.“
Skrifstofustjórinn horfði hugsandi
á gömlu konuna.
„Við getum kannski hjálpað yður
á annan hátt,“ sagði hann. „Við gæt-
um látið yður fá ofurlítinn lífeyri
mánaðarlega.“
Frk. Levinía laut höfði þungt hugsi.
Eftir nokkra stund leit hún upp og
hristi höfuðið.
„Ég held 'að ég reyni heldur fið
bjarga mér sjálf. Ég kom hingað til
að fá lán, en ekki sem beiningakona.“
„Þér hugsið nú samt um þetta og
lítið kannski inn til okkar seinna,“
sagði skrifstofustjórinn um leið og
hann fylgdi gömlu konunni til dyra.
Þrem mánuðum seinna kom gömul
og mjög ellihrum kona á skrifstofu
flóttamannahjálparinnar.
„Mig langar til að fá að tala við
ykkur um fröken Leviníu,“ sagði
gamla konan. „Ég er með henni í her-
bergi, og ég er orðin dálítið hrædd um
hana. Hún borðar nálega ekki neitt,
og hún megrast stöðugt og missir
mátt.“
„Ég skal heimsækja hana seinna í
dag,“ sagði ritarinn, sem var ung
stúlka.
Seinna um daginn, þegar hún klifr-
aði upp hina mörgu stiga í húsi því,
sem frk. Levinía bjó í, hafði hún gert
sér ljóst, hvað hún ætlaði að segja við
gömlu konuna.
„Frk. Levinía," sagði hún, þegar
hún var komin inn í herbergið. „Okk-
ur hefur dottið í liug að vita, hvort
þér gætuð ekki þýtt nokkrar skýrslur
fyrir okkur á ensku, en skýrslurnar
eru á ítölsku. Við höfum verið að leita
eftir einhverjum, sem gæti gert okkur
þennan greiða, en ekki tekizt að finna