Heimili og skóli - 01.12.1959, Blaðsíða 9

HEIMILI OG SKÓLI
121
er hún alltaf lítil. Henni þykir stund-
um sem hún sé einskonar dvergur, og
hjá henni vaknar ótti um það, að hún
verði alltaf svona lítil. Að hún nái
aldrei fullkomnum, eðlilegum þroska.
Þessar stúlkur þurfa stöðuga uppörf-
un og fræðslu um, að það skipti ekki
nokkru máli, hvort þroskinn sé tek-
inn út seint eða snemma. Hún þarf að
fá að vita það, að hann kemur eins
örugglega og sólin skín á jörðina.
Þroskastigin koma heldur ekki allt-
af í sömu röð. Sumar telpur fá þrosk-
uð brjóst áður en breytingin verður,
aðrar á eftir.
En hvað sem öllu öðru líður er það
telpunum brýn nauðsyn að fá fræðslu
um allt þetta, sem í vændum er, og
ekki sízt þær andlegu og líkamlegu
breytingar, sem þær verða að ganga í
gegnum á kynþroskaskeiðinu. Ef þær
vita, hvað er að gerast, losna þær að
mestu við þann kvíða, ótta og alls
konar grillur, sem oft þjá ungar
stúlkur á þessum aldri.
Sambandið við hina fullorðnu.
Þekking á því, sem gerist á kyn-
þroskaskeiðinu meðal hinna ungu,
getur einnig komið þeim fullorðnu,
sem eiga að umgangast þá, að veru-
legu gagni. Við eigum ekki aðeins að
búa telpurnar okkar undir það, sem
koma skal. Við verðum einnig að gera
okkur ljóst, að hvorki þær né við eig-
um sjö dagana sæla. Það er harla til-
gangslaust að skamma Bertu. Hún
verður hvorki iðnari, hjálpsamari né
betri viðureignar fyrir það. Hins veg-
ar er ekki til þess ætlazt, að við þurrk-
um okkur sjálf út og sættum okkur
við hvað sem er. Berta verður að lifa
eftir lögum, eins og aðrir. Hún má
ekki ætla, að allur heimurinn snúist
um hana eina. Það eru sem sé tak-
mörk fyrir þeim kröfum, sem hún má
gera. Við verðum aðeins að kunna að
draga okkar takmarkalínur á meðan
við getum. Við verðum að taka Bertu
eins og hún er: Aðra stundina ráðvillt
barn, sem við verðum að halla að
brjósti okkar — hina stundina sjálf-
stæðan og þroskaðan einstakling, sem
við getum rætt við sem jafningja um
alvarleg vandamál.
Framh.
Á forboðnum slóðum.
Roskin piparmey — aldur óviss — datt ein-
hverju sinni á götu og kom svo til mín á
heimsóknartíma. Hún átti ákaflega erfitt með
að koma orðum að erindinu, en loks tókst
mér þó að hafa það upp úr henni, að hún
hefði meitt sig í hnénu. Ég reyndi að gera
henni skiljanlegt eins varfærnislega og ég gat,
að ef ég ætti að hjálpa henni eitthvað, yrði
ég að fá að skoða hné hennar.
Nokkur andartök var kveljandi þögn. En
loks tók hún dálítinn böggul upp úr tösku
sinni og vafði utan af honum pappímum.
Þá kom í ljós, að þetta var alklædd brúða.
Mjög gætilega lyfti hún kjólfaldi brúðunnar
ofurlítið upp, svo að hægt var að sjá annað
hnéð. Þá benti ungfrúin á ákveðinn blett og
mælti: „Það er hérna, sem ég meiddi mig,
herra læknir."
Vegna þess, að ég hafði nú reynt margt og
var eldri en tvævetur, rannsakaði ég með
mikilli nærfærni og nákvæmni hné brúðunn-
ar og gaf síðan ungfrúnni góð ráð varðandi
hennar eigið hné. — J. F.
Ósk blinda drengsins.
Ef ég gæti fengið óskir mínar uppfylltar,
myndi ég óska þess að fá sjón, en ef ég mætti
aðeins fá eina ósk uppfyllta, myndi ég ekki
eyða henni til að biðja um sjónina. Nei, þá
myndi ég óska þess, að mennirnir skildu
livor aðra og gerðu sér far um að vita, hvern-
ig þeim líður hið innra.