Heimili og skóli - 01.06.1971, Blaðsíða 21

Borð fatlaða
drengsins
EINHVER dapurleiki umlék þessa snotru
konu, þar sem hún gekk upp hæðina, með
töskuna sína og gamla regnhlíf, í átt til
sjúkrahússins. Gömul piparmey, sem safnar
postulínsmunum og á að minnsta kosti einn
kött, hefðu sennilega flestir hugsað. Eitt var
það þó, sem gerði hana sérstæða í þessum
ameríska bæ: hún var ensk. Hvers vegna í
ósköpunum hafði hún hafnað í bænum
Portland í Oregon?
Vatnslitamálverk sýnir hana sem unga
stúlka heima á Englandi. Hún er grönn, hak-
an einbeitnisleg, glettni í augunum, og
fallegt kastaníubrúnt hárið er bundið upp í
hnakkanum.
Æskuár hennar í byrjun aldarinnar höfðu
liðið við glaðværð og áhyggjuleysi; allir
dansleikirnir og svo ungi maðurinn. Hún
trúlofaðist vorið, sem hún varð 18 ára.
Svo bárust þau tíðindi, sem áttu eftir að
gjörbreyta lífi hennar. Bróðir hennar, sem
flutzt hafði til Kanada árið áður, hafði orð-
ið alvarlega veikur. Hún skýrði fjölskyldu
sinni og unnusta frá því, að hún ætlaði að
taka sér ferð á hendur og annast um bróður
sinn. Hjónabandið varð að bíða.
Strax fyrsta veturinn í Kanada lærði hún
að höggva gat á ísinn til að ná vatni úr lækn-
um, saga eldivið, mjólka kýr og baka brauð.
Hún hjúkraði bróður sínum svo vel, að hann
var orðinn nógu hress til að fara heim til
Allir álitu, að drengurinn væri dauð-
vona. Hann trúði því einnig sjálfur.
Dag nokkurn kom svo þessi sérstæða
kona inn í líf hans.
Englands, þegar voraði. En hann fór einn.
Hvers vegna hún sneri ekki heim með hon-
um veit enginn. Ef til vill var hún ekki ást-
fangin lengur, e. t. v. óskaði hún aðeins eftir
að vera frjáls og óháð. Svo mikið er víst, að
hún ákvað að verða hjúkrunarkona og flutt-
ist yfir landamærin og fór í hjúkrunarskóla
í Oregon.
Fyrir 60 árum fólst m. a. gólfþvottur í
hjúkrunarnáminu, og vinnudagurinn var 14
stundir. Sjúkrahúsið var líkast fangelsi með
hinum skuggalegu göngum sínum, herbergj-
um, sem líktust klefum, og skálum, þar sem
hinum efnalitlu var hópað saman. Öll þau
ár hlýtur hún að hafa horft upp á mikinn
ótta og skelfingu og ömurleg dauðsföll.
Þessi granna vera, sem vatnslitamálverkið
sýndi, var orðin þyngslaleg og þreytuleg,
kastaníubrúnt hárið gránaði, og unga
áhyggjulausa stúlkan breyttist smám saman
í dapurlega, einmana konu, sem fólk tók
vart eftir, er hún gekk fram hjá.
Þegar hún var 65 ára, gerðust þau atvik,
sem eru upphaf þessarar sögu.
Kvöld nokkurt sat hún og hvíldi fæturna
á stól—- nokkuð sem sönn hefðarkona, sam-
kvæmt hennar skilningi, hefði ekki gert; en
hún var þreytt og fann til sársauka, sem staf-
aði af öðru og meiru en þreytu. Ef til vill
var orðið tímabært að draga sig í hlé eftir
rúmlega 40 ára hjúkrunarstarf. Svo hringdi
HEIMILI OG SKOLI
65