Heimili og skóli - 01.06.1971, Blaðsíða 23

um nú, var óþolinmæði. Óþolinmæði gagn-
vart fótunum, sem vildu ekki bera hann, og
gagnvart heilanum, sem vissi svo lítið. Hún
nuddaði fætur hans og sveigði þá í eðlilegri
stellingar, unz hann æpti af sársauka. Heili
hans tók nú fyrst til óspilltra málanna, þeg-
ar hún lét trésmið útbúa u-laga borð, sem
hægt var að setja umhverfis rúmið hans.
Til að byrja með kom hún fyrir stafla af
bókum hægra megin við hann, svo sem: Rid-
er Haggard, Openheim, Stevenson, Conrad,
og síðar bætti hún við Stendahl, Tolstoy og
Dostojevsky. Hún kynnti honum meistarana
Michelangelo, Picasso o. fl. Hann horfði
hugfanginn á hina fögru „Tatarastúlku“
Frans Hals. Þegar hann þreyttist á lestrin-
um, gat hann hvílt augun og skoðaði þá
hvelfingu Sixtusar-kapellunnar eða hörm-
ungar samfara ofviðri á Bahama.
Seinna kom hún svo fyrir plötuspilara og
hljómplötum vinstra megin á borðinu hans.
Heitan sumardag nutu þau svalans, sem
fetreymdi frá tónverki Debussy „La Mer,“
og frostkalt vetrarkvöld heyrði hann
Sibelíus í fyrsta sinn. Margra ára innilokun
hafði gert hann draumlyndan. Hún kom í
veg fyrir þá þróun með því að staðsetja sjón-
auka fyrir framan hann. Út um gluggann
var fagurt útsýni yfir dalinn og bæinn.
„Líttu á,“ sagði hún. „Horfðu á heiminn
eins og hann raunverulega er.“
Hann var orðinn 15 ára, og einhver nýr
óróleiki kom fram í honum. Hún hlýtur að
hafa tekið eftir þessu, því ekki leið á löngu,
unz hún færði honum bók, sem var gjörólík
hinum, sem hann hafði lesið áður. Það var
skáldsaga um drengi og stúlkur á hans aldri,
sem voru farin að líta hvert á annað öðrum
augum. Fjallað var hreinskilnislega um
efnið, og honum fór að skiljast, hvaða breyt-
heimili og skóli
ingar áttu sér stað í honum. Fleiri slíkar
skáldsögur fylgdu í kjölfarið. Hann var frá
sér numinn, og honum þótti sérlega gaman,
að það skyldi einmitt vera þessi gamla pip-
armey, sem færði honum skáldsögurnar.
Einu sinni stríddi hann henni á því, að hún
vissi ekki, um hvað bækurnar fjölluðu. Hún
svaraði fremur hvasst sem hennar var vandi,
að henni væri efnið vel kunnugt.
í tvö ár lifði drengurinn með u-lagaða
borðið umhverfis sig og þær gersemar, sem
gamla konan færði honum. Svo kom að því,
að hún varð að kveðja. I fyrsta lagi átti hún
skammt eftir ólifað sakir sjúkdóms, er
þjáði hana (en um það vissi drengurinn
ekkert). í öðru lagi var starfi hennar lokið,
því að nú gat drengurinn gengið — eða því
sem næst. í göngugrind gat hann hreyft sig
fáein hikandi skref.
Þau ákváðu að eyða síðustu vikunum
saman á gömlum baðstað við strönd Oregon.
Þar var hafnargarður, þar sem hann gat æft
sig að ganga.
Hún sat flestum stundum í stól við glugga
gistihússins, þar sem hún gat horft út á haf-
ið. Oftast sat hún og prjónaði eða las, en
annað slagið leit hún upp og starði í átt til
sjóndeildarhringsins.
Hann hafði aldrei áður séð svip hennar
svona mildan.
Á hverjum morgni og eftir hádegið gengu
þau út á hafnargarðinn. Þar sat hún í litlum
laufskála — það hefði getað verið sami
laufskálinn og á vatnslitamálverkinu henn-
ai — og hún fylgdi honum með augunum,
þar sem hann skjögraði veikburða fram og
aftur.
Það var dag nokkurn, já, reyndar síðasta
daginn, sem honum datt það í hug, mjög
mikilvæg spurning, og hann hraðaði sér ó-
67