Læknaneminn - 01.09.1981, Blaðsíða 37

alveg ótrúlegt hve mikil vinna er lögð
í hvern hlut. Til dæmis steinkistur
utan um múmíur. Ein kista er stund-
um með örsmáum útskornum mynd-
um að utan og innan, svo hvergi er
lófastór blettur auður. Það er með
ólíkindum hve rniklu af skartgripum
var hægt að koma á eina múmíu.
Þessum mánuði sem ég dvaldi
þarna mun ég aldrei gleyma. Leggst
þar á eitt, að allt það sem hægt er að
sjá þarna, er ólíkt því sem við eigum
að venjast og að það egypska fólk
sem ég kynntist var sérlega hlýlegt og
hjálpsamt.
Mánuður með finnskum
Stefán Steinsson
í ágúst og september 1981 varð ég
þeirrar blönduðu ánægju aðnjótandi
að liggja við sem skiptinemi í Finn-
landi. Stud. med. Eiríkur Jónsson
hafði veg og vanda af því að útvega
mér pláss í landinu. Til að ég hefði
einhvern fastan púnkt í tilverunni út-
vegaði hann mér einnig 1300 króna
ávísun.
18. ágúst byrjaði útferðin. Þá var
ég með þann hluta sem mér bar af
ársveltu Geðdeildar Borgarspítalans
á Arnarholti upp á vasann og tvenna
sokka til skiptanna í bakpoka. Ég
flaug til Hafnar og Ijósmyndaði
Öræfajökul úr lofti. Á flugvelli þeim
sem oft er kenndur við Kastrup
bónda á Amagerey henti mig kóf-
sveittan íslendingshálfvitann það
meginlán að rekast á gamla bekkjar-
systur. Hún starfaði við að þvo mat-
arílátin hin sömu sem ég hafði
óhreinkað í flugvélinni. Svo vel bjó
hún að eiga legio af hornsófum á
öresund collegium og þurfti ég því
ekki að fara á illfyglaheimili.
Daginn eftir heimsótti ég collega
Karl í Gautaborg en hann var þar á
sumarnámskeiði í sænsku og skein-
ingum. Fóru með honum tveir dagar í
súginn. Frá Gautaborg hélt ég í
heimsókn til flóttamannanna Sisselar
og Pers Tores sem einu sinni voru
með okkur hér. Þau hýrast nú í borg-
inni Lin Sjö Bing, en kínverskt nafn
LÆKNANEMINN - 34. árg.
hennar útleggst á íslensku ,,Blóð-
sjúkdómaborgin". Hjá þeim dvaldi
ég í góðu yfirlæti eina helgi.
Nú leið að því að Suomi-Iandið
sjálft nálgaðist (og ég það um leið). í
Lin Sjö Bing fór ég aftast í lestina og
gekk hana síðan endilanga á leiðinni
til Stokkahólms. Þannig græddi ég
nokkrar mínútur sem kom sér vel því
að á höfuðbananum vissi ég ekkert
hvað ég átti að gera. Eftir að hafa
ruglað saman T-bana og lokaltogi
langa hríð keypti ég mér miða í
rennistiga, si svona af því að svo stór-
ir rennistigar eru ekki til á klakanum.
Og sem ég nú renn þarna niður stig-
ann sé ég velkunnuga mannsveskju
síðhærða og föngulega koma renn-
andi upp stigann andfætis. Og sjá,
þarna þekkti ég þegar í stað að kom-
in var Fída hin eina sanna, símalaus
en með jakka á báðum öxlum og
nokkurt föruneyti. Ég heilsaði henni
í stuttu andvarpi og hún mér. „Hvert
ætlar þú?“ ,,Til Finnlands." „Ég
Öræfajökull úr lofti.
Collega Karl lætur fara vel um sig undir
áhrifum sænsks þjóðskipulags.
líka." Og svo fórum við til Finn-
lands.
í Finnlandi fann ég mér sem dval-
arstað þá umsömdu borg Tampere.
Við komuna þangað var mér hríðkalt
og utan fyrir brautarstöðinni blasti
við morgunblaðshöll staðarins.
Ég tók nú strætil að Tampereen
Keskussairaala eða aðalsjúkrahús-
inu. Tyllti ég mér inn á bekk í húsi
læknadeildar og hóf að spyrja vegfar-
endur spjörunum úr um manninn
sem átti að skipuleggjalmig. En ég
beið og beið og var biðin svo löng að
ég var kominn á fremsta hlunn að
flippa norður um í heimsóknir til
Luleá í Sve. Þar var þá að vinna á
röntgendeild kunningjakona mín ein
af Watutsi ættbálknum sem nú er að
mestu útdauður.
Loks fannst þó Sakari, sá minn
umsjónarmaður. Þetta var knippa-
karl og sportisti. Hann sýndi mér
annan sem Ahti hét en hjá honum
skyldi ég búa. Sá vildi ekki heilsa mér
því að hann var nýuppstaðinn frá
dauðu svíni sem hann hafði saumað í
sér til æfingar, verandi á kírúrgíu-
kúrs.
Ahti sagðist hafa íbúð og fannst
35