Ferðir - 01.05.1988, Blaðsíða 7

FERÐIR
7
Laugakvíslinni og þó höfum við stundum verið að sá í suma
blettina og oft höfum við borið á þá. Faðir minn sagðist hafa
séð mikla hnignun á gróðrinum þarna um sína daga. Saman
höfum við feðgar yfirsýn fyrir rúma þrjá aldarfjórðunga. Ef
við reiknum með að hnignunin hafi alltaf verið jafn hröð frá
dögum Þórunnar, er sýnilegt að mynd sú sem ég dró upp af
gróðurfarinu á hennar dögum getur ekki verið mjög fjarri
lagi.
Ferðafólk á fyrri tímum
Það er vitað að dálítið var um mannaferðir hjá Laugafelli á
undanförnum öldum. Langferðamenn fóru þar um öðru
hvoru og svo fóru menn þangað i haustleitir. Skagfirðingar
hafa stundað þarna eftirleitir í margar aldir. Það voru fyrst og
fremst einstaklingar sem tóku sig saman um að leita þar að fé.
Venjulega tóku þeir svo helming verðs i fundarlaun fyrir
hverja kind, sem þeir komu með til byggða og það var síst of
mikið gjald, vegna þess að þessar ferðir voru bæði erfiðar og
hættulegar, einkum vegna þess að þær voru alltaf farnar síðla
hausts eftir að von var allra veðra.
Það er ekki vitað hvenær Eyfirðingar hófu skipulegar leitir
á Laugafellsöræfum, en það hefur ekki verið síðar en um
miðja siðustu öld og sennilega löngu fyrr. Það má m.a. sjá i
bókinni Hrakningar og heiðavegir. 1 fjórða hefti bókarinnar er
sagt frá frækilegri öræfaferð fjögurra Eyfirðinga suður yfir
Kjöl á útmánuðum árið 1856 og heim aftur sömu leið. Höf-
undur ferðasögunnar, Bjarni Bjarnason, getur þess á blaðsíðu
58, þegar þeir voru á heimleið hjá Eystri-Pollum, að tveir
þeirra hafi þá verið orðnir vel kunnugir á þessum slóðum
vegna fjárleita og grasaferða. Þessi setning segir talsvert um
ferðir Eyfirðinga á Laugafellsöræfum á síðustu öld.
Þingeyingar smöluðu einnig á þessu svæði seinnihluta síð-