Fréttir - Eyjafréttir - 03.08.2023, Qupperneq 8

8 | | 3. ágúst 2023
Ljúfur eins og lamb sest Kári
Kristján Kristjánsson niður
með blaðamanni til að ræða
þjóðhátíðina framundan um
leið og litið er til baka. Fátt
sem minnir á víkinginn vaska
á handboltavellinum sem alla
heillar og á sinn þátt í, ásamt
ÍBV, að koma handboltanum á
Íslandi á þann stall sem hann
er á í dag. Viðtalið er á heimili
hans og Kristjönu Ingibergs-
dóttur, eiginkonu hans. Spjall-
að er við þau bæði og greini-
legt að konan hefur þessi áhrif
á eiginmanninn, hann sýnir
mildari hliðina. Börnin eru
tvö, Klara 15 ára og Kristján
Kári 10 ára. Þau viðurkenna
að því fylgi ábyrgð að stefna
á þjóðhátíð með ungling á
heimilinu. Áhyggjurnar séu
handan hornsins.
„Þær eru að myndast,“ segir Kári
og Kristjana tekur í sama streng.
„Þetta er fyrsta þjóðhátíðin sem
hún má vera lengur í Dalnum en
til miðnættis,“ segir Kristjana.
Ætlið þið að vera á vaktinni?
Því svara þau bæði játandi. „Við
verðum að vera það.“
Bæði eru fædd og uppalin í
Eyjum en þjóðhátíð hefur ekki
alltaf verið á dagskránni eftir að
þau byrjuðu saman árið 2003. „Já,
þetta eru 20 ár og við ekki orðin
fertug,“ segir Kristjana og hlær.
„Það er kannski síðustu árin sem
við erum að komast í þjóðhá-
tíðargírinn fyrir alvöru. Fyrir það
fyrsta var Kári aldrei á þjóðhátíð
þegar við byrjuðum saman. Alltaf
á handboltaferðalögum eða í
keppnisferðum með landsliðum.
Eftir að Klara fæðist var ég oft ein
með hana. Það er eiginlega ekki
fyrr en síðustu þrjú árin sem við
erum að upplifa þjóðhátíð til fulls
sem fjölskylda.“
Leikið heima og erlendis
Kári á einstaklega farsælan feril í
handboltanum, heima og erlendis.
Varð Íslandsmeistari með ÍBV
síðasta vor í eftirminnilegri úr-
slitakeppni. Lék fimm ár erlendis.
„Þrjú ár í Þýskalandi, eitt í Sviss
og eitt í Danmörku. Fyrir það
vorum við í fjögur ár uppi á landi
og ég var eitt ár í Val eftir að við
fluttum til Íslands. Það er svo árið
2015 sem við flytjum til Eyja,“
segir Kári.
Þegar þau eru spurð um hápunkt-
inn á þjóðhátíð þegar þau voru
yngri segist Kári hafa verið frekar
seinþroska í þeim efnum. „Það var
ekki fyrr en ég varð 17 eða 18 ára
að þetta byrjaði hjá mér. Einhvern
veginn rúllaði þetta, stemning í
vinahópnum og allir saman. Til-
búinn í eitthvert fíflarí
og fara í búning. Þá
tók handboltinn við
og það varð engin
þjóðhátíð. Oft í
ferðum með ung-
lingalandsliðum og
æfingar að byrja. Ég
var ekki einn af þeim
sem beið spenntur
eftir hátíðinni,“ segir
Kári en Kristjana er á
hinum endanum. Hlakkaði alltaf
mikið til.
„Ástæðan var líka að afi Einar
var í Lúðrasveitinni sem á sinn
sess á þjóðhátíð. Alltaf spenna
og umstang eins og við þekkjum
svo vel. Allir að smyrja og mikið
um að vera. Fyrir mér var þetta
fyrst og fremst keyrsla. Mæta á
setninguna, heim að elda og græja
sig og svo aftur í Dalinn. Mér
fannst gott sem vinkona mín sagði
um daginn, það besta í þeirra
hefðum væri að allir fara á sínum
hraða. Vera ekki að flýta sér og
ég held að ég reyni að grípa það.
Það verða engin vandræði með
Kára því hann fer hægar en ég,“
segir Kristjana og Kári grípur það
á lofti. Segir best að fá ákveðin
verkefni og vita hvenær
þeim á að vera lokið.
Eitt af þeim minnstu
Kári segir þau ekki vera
með einhverja sérstaka
pósta þegar kemur að
þjóðhátíð. Hvorki í
aðdragandanum eða á
hátíðinni sjálfri. „Þegar
við tjöldum er það litla
tjaldið mömmu og pabba. Ætlum
að gera það aftur núna. Það er
gamla týpan, 2,70 m. Lítið en
er svo alveg skrukku stórt þegar
líður á,“ segir Kári. „Tjaldið var
upphaflega stærra en svo fór það
Í litlu tjaldi með stóra sál og karakter
ÓMAR GARÐARSSON
omar@eyjafrett ir. is
Fjölskyldan, Kristján Kári, Kristjana, Kári Kristján og Klara.
” Það er eiginlega ekki fyrr
en síðustu þrjú árin sem við
erum að upplifa þjóðhátíð
til fulls sem fjölskylda.