Úrval - 01.06.1963, Page 33

KATTAPRINSINN — HINN BANVÆNI ...
41
skrjáf utan úr myrkrinu. Nao
Naidu kveikti á kastljósinu.
Beint fyrir neðan okkur stó'ð,
ekki tígrisdýr, heldur stór gul-
brúnn hlébarSi, augun glitruðu
eins og tópasar, þegar hann leit
upp til okkar. Hann hafði af
ráðnum hug gengið fram hjá
dauða nautinu, til þess að veiða
sér ferskari máltíð — sem sé
okkur. Urrandi reis hann
skyndilega upp á afturfæturna
og lagði hrammana á trjábolinn.
En skot mitt hæfði í mark, áður
en hlébarðinn gat stokkið.
Þetta voru fyrstu kynni mín
af þessari konunglegu, flekkóttu
skepnu, prinsi kattanna. Hlé-
barðinn er fimari en tigrisdýrið,
grimmari en ljónið, sterkastur
allra kjötæta og fegursta og
þokkafyllsta dýrið i frumskóg-
unum. En hann er líka hættu-
tegastur. Vanur skógarvörður
hefur sagt: „Hlébarði getur al-
veg falið sig, þar sem tígrisdýr
getur ekki einu sinni falið haus-
inn á sér. Hann getur stokkið á
inann ofan úr tré, sem tígrisdýr
eða ljón gætu með engu móti
komist upp í.“
Venjulega eru hlébarðar ekki
mannætur. Sumir verða það, ef
þeir af tilviljun drepa mann, og
þegar þeir sjá, hve auðvelt það
er, leggja sumir sig eftir því.
Fyrir kemur að líkamlegur veik-
leiki eða elli knýja þá til að
ráðast einkum á menn, en að
jafnaði er hlébarðinn svo mikill
veiðisnillingur, að hann þarfn-
ast þess ekki að ráðast á fólk.
Mesti manndrápari, sem sögur
fara af, var „mannætan i Rudra-
prayog“. í Garwhalliéraði á Ind-
landi, sem er 500 fermilur að
stærð, drap þessi hræðilega
skepna 125 manns á árunum
1918 til 1926, áður en hinn
frægi stórveiðimaður, Jim Car-
bett, skaut hann.
Rao Naidu sagði okkur, að
fyrir skömmu hefði hlébarði
komizt inn i þorpsgirðingu
nokkra, drepið og borið burt
stúlku, sem svaf á milli tveggja
annarra stúlkna — án þess að
þær vöknuðu við. Hann taldi
líklegt, að það væri sá sami,
sem ætlaði að ráðast á okkur í
trénu. Sjaldan er nema ein
mannæta á sama landsvæði.
Einu sinni gafst mér þess
kostur að ganga úr skugga um,
að hlébarðinn er leiknastur
allra rándýra. Vopnaður sjón-
auka beið ég i nokkrar klukku-
stundir á dag skammt frá grasi-
vöxnu rjóðri i indverska frum-
skóginum, til þess að sjá þá
sjón, sem Rao Naidu hafði sagt
mér frá. í þessu rjóðri voru
oft „chital“, eða flekkótt dádýr,
á beit. Dag nokkurn sá ég eitt-
hvað veltast á jörðinni og leika
sér að skottinu á sér eins og