Úrval - 01.06.1963, Síða 35

KATTAPRINSINN
HINN BANVÆNI ...
43
hann rétt upp járnkjaftinn meS
ótrúlegu átaki.
John A. Hunter, frægur veiði-
maður, sem á heimsmet í ljóna-
og nashyrningaveiSum, segir að
hiébarðinn sé „langhættulegasta
veiðidýriS." Hann segir, aS þeg-
ar hlébarðinn verði var við aS
hann sé eltur, klifri hann upp i
tré og leggist á trjágrein sem
liggi yfir götunni. Ef veiðimaS-
urinn sér hann ekki, lætur hlé-
barðinn hann venjulega fara sína
leið, en ef hann lítur upp, stekk-
ur hlébarSinn samstundis á
hann.
Hlébarðinn er af náttúrunnar
hendi afburðavel gerður, til þess
aS vera sú fullkomna drápsvél
og óskeikula veiðidýr, sem
hann er. Veiðihárin á hökunni
og hárbrúskurinn á framlopp-
unum eru eins konar „radar-
tæki“. Þessi snertiskynfæri
senda samstundis skilaboð til
heilans. Hin uppstæðu eyru eru
ákaflega næm að grípa hiS veik-
asta hljóð, sem í loftinu berst,
og furðulega nákvæm að greina,
úr hvaða átt hljóðiÖ kemur. Nótt
eina hafði ég beðið í átta
klukkustundir hjá agni, þegar
hlébarðinn loks nálgaðist ofur
varlega. En þegar hann átti eft-
ir tæpa 200 metra, reisti hann
allt i einu hausinn og þaut i
hurtu. Hann hafði heyrt, þegar
vasabók rann upp úr vasa mín-
um, en sá, sem sat við hliöina
á mér, hafði alls ekki heyrt
það.
Heppni á veiðum er fólgin í
þvi, að læðast og geta komið að
óvörum. Hlébarðinn gengur á
tánum eins þýðlega eins og
ballettdansari, og getur stokkið
40 fet. Á fótunum hefur hann
svo þykka og' hljóðeinangrandi
þófa, að sagt er, að „hann líði
áfram eins og vofa.“ Þessi lið-
andi og hljóðlausi gangur er að
miklu leyti í því fólginn, að
hann stígur afturfótunum ná-
kvæmlega í för framfótanna.
Aðal vopnið, sem hlébarðinn
beitir i árás, eru klærnar —
fimm á framfótum og fjórar
á afturfótum — og, eins og
á flestum dýrum af kattarætt-
inni, er svo hugvitsamlega frá
þeim gengið, aS þær slitna ekki
á göngu. Þegar fóturinn er i
eðlilegri stellingu, leggst fremsti
köggull tánna, sem klærnar
sitja á, upp á næsta köggul
íyrir ofan, svo að þær snerta
ekki jörðina, auk þess sem þær
dragast alveg inn i skinnsliður.
Um leið og hlébarðinn reiðir
fótinn til höggs, kippir sin, sem
tengd er fótleggsvöðvunum,
fremstu tákögglunum fram og
niður og klærnar koma þá sam-
stundis fram úr slíðri sinu.
Jafnvel hið stórfallega skinn
hlébarðans, stráð „dökkum rós-