Úrval - 01.06.1963, Side 39

ÓGLEYMANLEGUR MAÐUR
47
upp úr vasanum, og' leit á það.
Svo tók hann að ganga um gólfiö
fram og aftur og leit við og við
á úrið, sem hann hélt á í hend-
inni.
Enginn kom.
Hann gekk aftur að bjöllunni
og hringdi, og tók aftur að ganga
um gólf.
Enginn kom.
Mér sýndist vera farið að
marka fyrir roða á hinu fölva
andliti hans. Brýrnar sigu. Hinn
glettnislegi glampi, sem oft lýsti
úr auguni hans, var gersamlega
horfinn. Fótatak hans varð
þyngra og ákveðnara. Ekki tal-
aði hann við mig meðan þessu
fór fram. Fimm sinnum hringdi
hann með stuttu millibili. Þess
á milli gekk hann um gólf með
úrið í hendinni. Mér sýndist hann
taka lengri og lengri skref, bók-
staflega skálma um. Ég var farin
að spyrja sjálfa mig, hvernig
þessu lyki. En þá var stofuhurð-
inni hrundið harkalega upp, og
hjúkrunarkona birtist í dyrunum.
Ég get ekki sagt, að hún væri
blíð' á svip, né rödd hennar iýsti
auðmýkt, er hún spurði:
„Hvað er hér um að vera?“
Andlit yfirlæknisins tók um-
breytingum. Nú lýsti sér kímni i
svip hans. Hann lét úrið í vas-
ann, sneri upp á skeggið og sagði:
„Ég er bara að vita, hvernig
hringingum er gegnt. Ég hef
hringt fimm sinnum og látið
tvær mínútur líða á milli.“
En hjúkrunarkonan var áreið-
anlega reið. Mér sýndist hún
gefa mér óhýrt auga. En hún var
ekki á því að láta hlut sinn, þvi
að nú sagði hún:
„Ég var uppi, en ég veit ekki
betur, en ,að neminn sé hér í
næstu stofu.“
„Neminn,“ sagði yfirlæknirinn.
„Þér eigið við fröken Salvöru.
Vitið þér ekki að hringing heyr-
ist betur upp opinn gang en inn
í næstu stofu?“
Hann liafði síðasta orðið. Þau
hurfu bæði út úr stofunni.
Þegar stúlkurnar komu af
göngu sagði ég þeim, hvað gerzt.
hafði hjá mér.
„Nú hefur einhver sjúkling-
urinn kært,“ sögðu þær og hlógu
dátt. „Hjúkrunarkonan heldur
líklega að það hafir þú gert.
Verst, ef hún lætur það bitna á
þér, sem ert svo mikið veik,“
gall ein við.
En mér er skylt að geta ])ess,
að hún lét það aldrei í ljósi við
mig. Ég afsakaði mig aldrei við
hana, hafði ekkert að afsaka. Hún
varð hverjum deginum betri við
mig, og okkur varð vel til vina.
Nokkrum dögum siðar var ég,
eftir skipan yfiriæknisins, flutt
upp á næstu hæð. A stofu ellefu,
sem var þriggja manna stofa.
Bjartari, hlýrri og sólríkari en