Úrval - 01.06.1963, Qupperneq 41

ÓGLEYMANLEGUR MAÐUR
49
ur, hvernig okkur fyndist mjólk-
in.
Við sögðum, að hún væri ekki
alltaf ný, og stundum ekki fri
við súrbragð. Öðru sinni vildi
hann vita, hvernig okkur líkaði
brauðin. Við gátum ekkert að
þeim fundið, en vissum að ein-
hver hafði kvartað, og yfirlækn-
irinn hafði sínar aöferðir til að
komast að hinu sanna.
Það kann að vera, að suraum
hafi fundizt erfitt að framfylgja
þeim reglum, sem settar voru. En
hér vorum við öll til þess að
öðlast heilsuna. Reglurnar voru
stór liður i þeirri tilraun og
nauðsynlegar. Við urðum að
hvílast á vissum timum, ganga á
vissum tímum, matast á vissum
timum, og loks urðu allir að vera
háttaðir og öll ljós slökkt á
sjúkrastofum kl. 9 að kvöldi.
Enginn mátti reykja, né hafa vín
um hönd. Enginn fara í bæinn,
nema með leyfi yfirlæknis.
Mér leið oft illa meðan ég lá,
og átti bágt með svefn. Eitt kvöld
datt mér í hug að kveikja á kerti,
sem ég átti frá því á jólum, og
lesa svolitla stund. Sambýliskon-
ur mínar voru sofnaðar svo að
ég vissi, að ekki gerði ég þeim
ónæði með þessu. Snjór var á
jörðu. Eftir örlitla stund heyrð-
ist mér gengið um úti fyrir. Það
marraði i snjónum. Ég gaf þessu
ekki frekari gaum. Eftir litla
stund slökkti ég Ijósið og sofn-
aði.
Þegar yfirlæknir kom á stofu-
gang morguninn eftir, sagði
hann:
„Hver var með Ijós hérna á
stofunni í gærkvöldi?“
Ég sagði til mín.
„Hvers konar ljós var það?“
spurði hann.
„Það var bara kertisskar,“
svaraði ég ógn sakleysislega, því
að ekki datt mér í hug, að ég
Iiefði brotið neitt af mér.
„Það á hvergi að vera Ijós eft-
ir kl. 9 á kvöldin. Svo kemur
reykur af kertaljósi. Hvar er
kertið?“
„Hérna í borðskúffunni minni,"
sagði ég.
„Takið þér það af henni,“ sagði
hann við hjúkrunarkonuna. Hún
var ekki sein á sér að grípa það,
og sá ég það ekki framar.
Ég skildi að ekki mátti leyfa
einum það, sem öðrum var bann-
að. Þegar ég hugsa um það nú,
hve allt gekk snurðulaust, held
ég, að liin sterka réttlætiskennd,
sem yfirlækninum var í blóð
borin og réð öllum hans verkum,
hafi orkað svo á sjúklinga og
starfsfólk, að öllum fannst eins
og sjálfsagt að hlýða reglunum.
Þarna voru samankomin börn,
unglingar, fullorðið fólk og
gamalmenni. Samstæður var hóp-
urinn ekki, en því meiri vandi