Úrval - 01.06.1963, Page 68
76
ÚR VAL
hlaupizt frá mér, og ég' hef ckk-
ert fengið að horða síðan i gær-
dag!“ Ég reyndi að róa hann og
hjálpaði honum að laga sig tii.“
Aðrir hafa samið ágætar sin-
fóníur, en sinfóníur Beethovens
Iialda áfram að vera í sérflokki
— jafn ómetanlegur hluti arf-
leifðar okkar eins og leikrit
Shakespears. Sá samanburður er
ekki að ófyrirsynju. Andlegt um-
ráðasvið jieirra heggja var mjög
vítt. Báðir gátu þeir verið hæði
bliðir og reiðir; áttu bæði til
barnslega einfeldni og djúpsæja
vizku. Báðir voru j)eir jafnvígir
á mildi og hörku. Báðir voru
náttúrudýrkendur. Báðir trúðu
á sigur lífsins, þrátt fyrir efa-
semdir á stundum. „Hljómlist-
in“, sagði Beethoven, „verður
æðri opinberun en heimspek-
in.“
Sú mynd, sem vér geymum af
honum, sem þungbúnum, þver-
úðarfullum, heyrnardaufum og
einrænum manni, er ekki að
öllu leyti rétt. Maður, sem þekkti
'Beethoven á seinni árum hans,
líkti honum við „örn, sem liorfir
í sólina.“ Á öðrum stundum, gat
hann verið svala, sem sveif í
bláloftunum; eða vitur ug'la, sem
virðir fyrir sér veröldina og
deplar augunum. En þrátt fyrir
mislyndi hans, hræðilega borð-
siði og útlit hans (sem var svo
útilegumannslegt, að barn, sem
féklc að koma í heimsókn, liélt
að hann væri Robinson Crusoe),
dáðu vinir lians hann ávallt jafn
mikið.
Banalegan varð honum erfið-
ari sökum kæruleysis hans sjálfs
og vanþekkingu á læknisstarf-
inu. Á einum mánuði Iiellli hann
í sig úr 75 lyfjaglösum. Rúmið
hans var morandi í óþrifum og
ein bezta gjöfin, sem hann fékk
í banalegunni, var askja af skor-
dýradufti. Til síðustu stundar
fékkst hann við að semja, og
hafði á prjónunum drög að
tiundu sinfóniu.
Það var ofsalegt þrumuveður,
þegar dauða hans bar að hönd-
um hinn 26. marz 1827, er hann
var 56 ára að aldri. Þannig var
þessi frægi tónsnillingur. Hver
getur skilið og skýrt hann?
Endurminningin er eins og vínið; hún verður því betri sem
hún eldist meira.