Úrval - 01.06.1963, Síða 70
78
ÚR VAL
lungnakrabba. Þegar hann komst
að því, bað hann mig fyrir alia
muni, að segja ekki konunni
sinni frá því. „Hún mundi kasta
sér út um gluggann,“ sagði
hann.
Og þegar konan hans komst á
snoðir um það, kom hún þjót-
andi inn í skrifstofuna til min
og sagði: „Ég vona, að þér hald-
ið þessu leyndu fyrir mannin-
um mínum. Hann mundi taka
inn eitur, ef hann vissi það.“
Vitanlega framdi hvorugt
þeirra sjálfsmorð. Þau voru ást-
fangin og voru hvort öðru til
mikillar hughreystingar þau
fjögur ár, sem maðurinn átti ó-
lifað. Einu sjúklingarnir, sem ég
hef heyrt um að hafi framið
sjálfsmorð eru þeir, sem ekki
fengu að vita sannleikann, en
grunaði hið versta.
Það er skylda læknisins að
hjálpa sjúklingum sínum. Ef ég
teldi það betra fyrir sjúkling
niinn, að hann vissi ekki að
hann væri hættulega veikur,
mundi ég vissulega ekki segja
honum það. En mín reynsla er
sú, að það sé sjúklingunum fyrir
beztu að vita sannleikann, jafn-
vel þegar hann er þungbær.
Alvarlega veikur sjúklingur er
hræddari við hið óþekkta held-
ur en það, sem hann veit. Það
er ósköp auðvelt að segja við
sjúkling, að hann sé með smá-
vegis liðagigt, þegar hann raun-
verulega er með beinkrabba.
Það er hægt að segja manni með
hvítblæði, að það sé aðeins
blóðleysi —• hálfur sannleikur,
sem stappar nærri því að vera
vísvitandi fals. En það er engin
huggun til við þá, eða hægt að
skrökva neinu til um þá stað-
reynd, að þessir sjúklingar
finna sjálfir, að þeim fer jafnt
og þétt versnandi. Mér hef-
ur fundizt það verða sjúklingn-
um á einhvern hátt til eins
konar léttis að fá að vita sann-
leikann. Að losna við hinn nag-
andi grun, gerir honum fært að
taka því með jafnaðargeði, að
hann sé veikur-----en augljóst er,
að slíkt hugarástand gefur betri
batahorfur. Ég geri mér það að
reglu að segja sjúklingum min-
um allt um sjúkdóm þeirra, sem
þeir eru færir um að skilja. Hitt
er svo annað mál, að það veltur
á geysilega miklu, hvernig það
er gert. Margir læknar leyna
sannleikanum af þeirri einföldu
ástæðu, að þeim finnst erfitt að
skýra frá sorglegum staðreynd-
um og eiga jafnframt að veita
von og hugrekki. Vonin er
grundvallaratriði, ef lækningin
á að heppnast, en það má ekki
vera falsvon. Hún verður að vera
sannleikanum samkvæm.
Það er ekki hægt að útskýra
sjúkdóminn fyrir sjúklingnum