Úrval - 01.06.1963, Page 76

84
URVAL
Vissulega hefur þa'ð ýmsa
kosti fyrir læknirinn, að skýra
sjúklingnum frá því, að hann sé
hættulega veikur, enda þótt
læknirinn taki það nærri sér
snöggvast. í fyrsta lagi til þess
að réttlæta hina róttækustu að-
gerð. í öðru lagi losnar hann við
að eyða orku sinni i að liug-
hreysta örmagna sjúkling.
Geðlæknir nokkur hefur gef-
ið í skyn, að sá læknir, sem
„leggur spilin á borðið,“ segi
það ef til vill helzt þeim sjúk-
iingum, sem hann viti að þurfi
sizt á hughreystingu hans að
halda. Það eru mestar líkur til
að hinn styrki og sjálfsöruggi
sjúkiingur fái að heyra sannleik-
ann. Við hinn félagslega illa
setta, mjög viðkvæma sjúkling
er venjulega talið heppilegast að
beita góðviljaðri blekkingu. En
samt virðist mér að fáir læknar
þekki hugarhræringar og innri
mann sjúklinga sinna nógu vel,
til þess að geta dæmt um það á
eindæmi, að þessi sjiiklingur
þoli það en hinn ekki.
Það sem er þýðingarmest i
framkomu læknis við deyjandi
sjúkling er, að hann sýni lion-
um fullan trúnað, og ræði við
hann oft og fúslega. Þeim
lækni, sem telur það ekki heppi-
legt að segja sjúklingnum að
hann sé að deyja, verður þetta
samband við sjúkiinginn að
sjálfsögðu erfiðara með hverri
viku og mánuði, sem líður. En
þrátt fyrir það tel ég, að hann
verði að halda því við ailt til
enda.
Hjartasérfræðingurinn dr.
Paul Dudley White gefur þetta
ráð: „Gefðu sjúklingnum bjartar
framtiðarhorfur. Oftast er hægt
að veita trúverðuga hughreyst-
ingu. Minnizt þess að lífið er
sætt.“
VANDAÐU MÁL ÞITT.
Lausn af bls. 35.
1. lagður þunnum ísi. — 2.
lognrák á sjó. — 3. vík. — 4.
árangurslaust strit — 5. smálúða.
— 6. daufur þerrir. — 7. sláni,
stöng. — 8. nettur. ■— 9. táp-
lítill — 10. rönd. — 11. hann er
illa staddur — 12. malda í móinn.
— 13. þögull og athafnalaus. ■—
14. taka forustu. — 15. geispa
golunni. — 16. leita á náðir ein-
hvers. -— 17. kraftasmár. — 18.
lýsist. — 19. Bezt er kapp með
forsjá. •— 20. breyta um útlit.