Úrval - 01.06.1963, Síða 80
88
Ein þeirra er sagan um týnda
fasanann, sem skrifuð var i
snæviþökktum húsagarði. fig
kom gangandi eftir bæjartröð-
inni snemma morguns og sá, að
fasani h'afði verið á ferð með-
fram girðingunni þá um nótt-
ina. Hann hafði fundið sér mat-
arbita, jarðaber, gætt sér á því,
skilið eftir nokkrar trefjar og
haldið áfram göngu sinni. En
svo hafði eitthvað hrætt hann.
Það varð lengra á milli spor-
anna og augljóst að liann hafði
tekið til fótanna. En hver svo
sem hættan hafði verið, þá
hafði hún liiðið hjá og auðséð
var að fasaninn hafði aftur hægt
á sér.
En nú kom ég allt í einu auga
á spor eftir tófu, sem augljóst
var að hafði haft ágirnd á fugl-
inum. Ég gekk áfram til að lesa
liin dapurlegu sögulok. En ])au
voru ekki þar. Allt í einu sneru
tófusporin við og lágu i aðra
átt. Svo loks neðar við girðing-
una, las ég endalok sögunnar í
tröðkuðum snjónum. Blóðlitur í
snjónum, fótspor og fiður sönn-
uðu mér það, svo ekki varð
dregið í efa, að fasaninn væri
ÚRVAL
dauður. En tófan hafði ekki
drepið hann.
Hver hafði þá gert það? Ég
athugaði verksummerkin enn
nánar og þekkti loks förin eftir
fætur og vængbrodda stórrar
skógaruglu. Hún hafði hremmt
fórnardýrið, áður en tófan gat
gert árás, og' flogið með það í
burtu.
Það gerast aðrar sögur í
snjónum, eins og sú sem haga-
músin skrifaði undir viðarhlað-
anum mínum. Einn frost-
harðan dag með nístandi stormi,
hljóp hún nokkur fet út fyrir
hann, litaðist um í hinni ömur-
legu veröld og sagði með öllu
sínu látbragði, jafn greinilega
og með orðum, um Ieið og húu
flýtti sér aftur í skjól viðarhlað-
ans: „Það er ekki hundi út sig-
andi.“
Nú er aftur kominn vetur. Ég
bíð þess að hinn hljóði snjór
falli til jarðar, svo að ég geti
gengið í hann og fundið kulda
hinna hvítu kristalla á vöngun-
um og vörum. í mínum haga er
snjórinn eins mikill hluti af
þessari veröld og nótt og dag-
ur.
Sá eyðslusami er eins og fiskarnir. Allt, sem þeir drekka, fer
út í gegnum tálknin.