Úrval - 01.06.1963, Qupperneq 86

94
ÚR VAL
til dæmis ekkert annað en
„hljóðlát, lágróma rödd“ hinnar
blundandi vitundar. Það er einn-
ig hin blundandi vitund, sem er
uppspretta innblásturs skáid-
anna, spámannanna, vísinda-
mannanna — já, allra skapandi
hugsuða.
Orka sú, sem hin blundandi
vitund getur lagt af mörkum, er
næstum takmarkalaus. Við könn-
umst öll við einstaklinga, sem
hafa getað framkvæmt ótrúleg-
ustu afrek, þegar þeir voru í
vanda staddir, sýnt ofboðslegan
kraftogóendanlegt þol. En orku-
leiðslurnar, sem liggja frá hinni
blundandi vitund, geta orðið
fyrir truflunum af taugaþenslu,
kvíða og áhyggjum og aflvana
uppgjafarkennd, þannig að ork-
an komist ekki leiðar sinnar.
Sömu áhrif geta hinar eyðandi
kenndir haft, ótti, sektarkennd,
hatur, innbyrgð og hatrömm
reiði. Og þannig hefur farið fyr-
ir flestum þeim, sem leita á
minn fund. I yfirborðsvitund
þeirra fer fram ofsaleg barátta,
sem miðar að því að leysa
vandamálin. Þeir eru orðnir svo
örvæntingarfullir af vanmætti
sínum til lausnar vandamálanna,
að tilfinningalega séð hafa þeir
rofið orkustrauminn frá hinni
blundandi vitund.
Slíku fólki verður að kenna,
að það megi treysta mætti hinn-
ar blundandi vitundar. Það verð-
ur að sýna því, hvernig nota
megi þann mátt. Stundum er
þetta erfitt, vegna þess að marg-
ir eru hræddir við hið ókort-
Iagða svæði vitundarinnar og
hinnar frumstæðu kenndir, sem
þar leynast. En slíkur ótti grund-
vallast á fáfræði. í sjálfu sér er
hin blundandi vitund ekki nauð-
synlega gróðrarstia hins illa. Það
má jafnvel notfæra sér hinar
frumstæðustu kenndir sem leið-
arljós á lífsins brautum, ef ein-
staklingurinn hefur öðlazt skiln-
ing á þeim og beint þeiití i rétt-
an farveg .
En hvernig á mönnum að tak-
ast að ausa af þeim varasjóði
orku, sem blundar hið innra með
þeim í læstum leynihólfum?
Menn verða að temja sér venjur
og viðhorf, sem leysa orku þessa
úr læðingi og styrkja leiðslurn-
ar milli yfirborðsvitundarinnar
og hinnar blundandi vitundar
— og leyfa orkunni að streyma.
Hverjar eru þá þessar venjur
og þessi viðhorf? — Þau eru í
rauninni flestum kunn, vegna
þess að trúarbrögðin hafa skil-
greint þau fyrir löngu og hlúð
að þeim í mönnum.
í fyrsta lagi skaltu treysta og
trúa á hinn legnda mátt innra
með þér. Sállæknir kynni að:
segja: „Treystu Guði.“ Persónu-
lega álít ég, að það sé alls ekki