Úrval - 01.06.1963, Qupperneq 89

RÁÐ VIÐ TAUGA ÞENSL TJ
97
eskju, sem ýtt hefur verið niður
til hennar, öllu þvi, sem maður
hefur lært á lífsleiðinni og
„gleymt“. Hin blundandi vitund
er ekki bundin tímaskyninu, og
hún gleymir eklci.
Fimmta ráðið til þess að leysa
orku hinnar blundandi vitundar
úr læðingi er þessi: Beitið sjálfs-
sefjun. Stundum hefur verið
gert of mikið úr lækningamætti
sjálfssefjunarinnar. Það þýðir
til dæmis ekki að halda þvi ákaft
fram við sjálfan sig, að vanda-
málin séu bara alls ekki fyrir
hendi. Þau leysast ekki á þann
veg. En samt er það sannleik-
ur, að viðhorf manna eru þýð-
ingarmeiri en staðreyndirnar.
Og það er enginn vafi á þvi, að
leiti maður af frjálsum vilja hins
bezta í stað hins versta í hverju
máli, þ. e. skoði það með aug-
um hjartsýninnar, mun slíkt við-
horf reynast sem styrkjandi
meðal fyrir hug og hjarta. og
verða til þess að draga úr tauga-
þenslu, sem rýfur orkustraum
sköpunarmáttar hinnar blund-
andi vitundar.
Eitt sinn þekkti ég sölumann,
sem skapaði sér sjálfum sjálfs-
traust af hörku og þrautseigju.
Áð eðlisfari var hann feiminn,
en hann beitti sig sjálfssefjun,
og voru áhrif hennar á hann
undraverð. Þegar hann var að
fara á fund væntanlegs kaup-
anda, hlustaði hann á eigin and-
ardrátt og ímyndaði sér, að í
hvert sinn sem hann andaði frá
sér, væri hann að anda frá sér
neikvæðum hugmyndum, og að
í hvert sinn sem hann andaði að
sér, væri hann að anda að sér
jákvæðum hugmyndum. „Ég
anda burt feimni,“ sagði liann
við sjálfan sig, „en anda að mér
sjálftrausti. Ég anda burt upp-
burðarleysi, en anda að mér
sjálfsöryggi. Ég anda burt mis-
tökum, en anda að mér vel-
gengni.“
En hann var auðvitað aðeins
að anda að sér lofti og anda þvi
síðan frá sér að nýju. En hin
blundandi vitund hans tók þessi
skilaboð frá yfirborðsvitund
hans alveg bókstaflega, og sem
andsvar „sendi“ hún honum þá
eiginleika, sem hann hafði þörf
fyrir.
Sérhver læknir kannast við
sjúkdómstilfelli, er dauðveikur
sjúklingur fær undraverðan bata,
vegna þess að fjölskyldan þarfn-
ast hans og hann ákveður ein-
faldlega, að hann ætli ekki að
deyja. Biblían orðar þetta einn-
ig á einfaldan hátt án alls orða-
skrúða: „Líkt og maður hugsar
i hjarta sínu, (takið eftir því, að
talað er um hjartað, en ekki
yfirvitundina), þannig er hann.“
Það, sem hafa skal í huga, er
því þetta: Við eigum öll í blund-