Úrval - 01.06.1963, Qupperneq 97

O Q 0 O jQ
105
O O O OO OOOO OOOOOOOOÖ
o
SVONA ER X.ÍFIO O
o
ooooooooooooooooo o
Það var seint á öldinni sem leið,
að tveir bændur i Árnessýslu
hittust við sóknarkirkju sína á
nýársdag. Báðir voru þeir stórir
og gervilegir og annar að minnsta
kosti yfir þrjár álnir. Hlákuveður
var á og jörð því blaut og sleip.
Og er fundum þeirra bar saman
þarna á hlaðvarpanum, féllust
þeir í faðma og kysstust innilega,
en svo óheppilega vildi til, að þeir
misstu fótanna og skullu endi-
langir til jarðar, án þess þó að
meiða sig. En er þeir höfðu risið
á fætur, varð öðrum þeirra að
orði: „O, ég ætlaði að kyssa þig
langtum meira, blessuð elskan
min.“
J. Ó.
Fyrir allmörgum árum bjó ein-
setumaður í koti sér og átti eitt-
hvað af kindum og hestum. Orð
var á því gert, hve vel hann færi
með skepnurnar, enda var maður-
inn sérlega vinsæll og vel látinn af
öllum, er honum kynntust. Nú var
það einhverju sinni að vorlagi, að
tvær stúlkur áttu leið hjá býli
einsetumannsins, og meðal ann-
arra skepna, sem þær sáu hjá
honum, var hrútur, sem þeim
þótti sérlega vel framgengin og
bar vott um frábært fóður. Þá
varð annarri stúlkunni að orði:
,,Ó það yndi og eftirlæti að vera
hrútur og láta hann N. N. eiga
sig.“ „Það má nú segja,“ anzaði
hin, og féll svo það tal niður.
J. Ó.
Sigurður sjómaður ætlaði að
halda fyrsta barni sínu undir skírn
í þorpskirkjunni. Þar sem hann
stóð í kórnum frammi fyrir
kirkjugestum fataðist honum sál-
arjafnvægið, svo að hann sneri
barninu öfugt við skírnarfontinn.
„Snúðu barninu að mér,“ sagði
presturinn i örvæntingu, en ekk-
ert hreif. Þá stóð upp gamall sjó-
maður, sem sat framarlega í
kirkjunni og hrópaði:
„Leggðu krakkaangann með
framstefnið upp í vindinn, Siggi.“
Þetta var það mál, sem Sigurð-
ur skildi, og var nú barnið skirt.
(Víkingur).