Úrval - 01.06.1963, Page 114
Málshættir og spakmæli
Flutt í útvarp 23. febrúar 1961 í þætttinum:
Við sem heima sitjum.
Eftir Vigdísi Finnbogadóttur.
INU sinni þékkti ég
gantla konu, sem
jafnan hafði á reið-
um höndum máls-
hætti og heilræði
um alla hluti og talaSi þannig
spekingslega um livaS eina, sem
á góma bar, en lét þó sjaldan
uppi persónulega skoðun á
nokkru málefni, — nema þá helzt
á eilifðarmálunum. Og alltaf
iiafði hún siðasta orðið i orða-
skiptum við annan mann, þvi
hverju er hægt að svara, þegar
sérhvert málefni er snarlega af-
greitt með hnyttinyrtu sjnik-
mæli? Þessi sérkennilega og
skemmtilega gamla kona var
þeim kostum búin, að hún mátti
ekkert ljótt heyra, sízt um fólk.
Fyndist henni óþarflega nærri
höggið einhverjum, sussaði hún
á menn, og „kvað þá segja mest
af Ólafi kóngi, sem hvorki hafa
Oft grípum við til málshútta og
spakmæla i ciaglegu tali okkar
án þess að gera okkur grein
fyrir raunverulegri merkingu
þeirra, uppruna eða sögu. Þau
hafa oft að geyma mikinn vis-
dóm og djúpa kimni.
heyrt hann né séð“. Hún var
snemma á ferli alla daga „því
morgunstund gefur gull í mund“
og „sá árla ris verður margs
vís“. Þegar aðrir menn prísuðu
gott veður, varð hún svartsýn,
og sagði að „ei skyldi Iofa dag
fyrr en að kveldi“, og góða
veðurspá frá vísindamönnunum
í iiöfuðborginni afgreiddi liún
með „brigðult er veður, þótt
122
— Húsfreyjan —