Úrval - 01.06.1963, Qupperneq 123

JAPANSKIfí HERMENN ENN í FELUM
131
strandaglópum urðu undrandi,
þegar tekið var á móti þeim með
lofi ag hrósyrðum.
Flestir þeirar sýndu fyllstu
þolinmæði alveg frá byrjun liinn-
ar einangruðu tilveru sinnar. Þeir
voru þess albúnir að dvelja þar
sem þeir voru staddir — í helii
á Guam, á kletti á Saipan, í strá-
kofa á Nýju-Gineu, eða í hrör-
legu hyrgi á Filippseyjum, svo
lengi sem þeir drógu andann.
Meðal margra þeirra ríkti ótrú-
lega strangur heragi, alveg þar
til þeir fundust og voru afvopn-
aðir. Kaisishi Kishi liðþjálfi sem
kom frá Marotai árið 195(), með
níu manna hóp, sagði: „Ég lét
menn mína ávallt hafa rifflana
sína heima og tilbúna. Ég vildi
ávallt vera tilbúinn i bardaga.“
„Síðustu formlegu fyrirmælin
okkar höfðu verið þau að vera
viðbúnir. Ég var viss um, að
japanski herinn myndi fyrr eða
síðar koma aftur, jafnvel þótt það
tæki hundrað ár.“
Á Bougaineville er talið að
leynist japanskur höfuðsmaður, á
Borneo þrír japanskir hermenn.
Filippseyjar eru stórar og þaðan
hefur borizt margs konar orð-
rómur. Á Obu hafa þrjátíu
eftirlegukindur talizt vera, á
Leyte þrjátiu og fimm. í óbyggð-
um Mindanaos er talið að
japanskur liðsforingi og tvö
hundruð hermenn hafi setzt að,
kvænzt innlendum konum og
eignazt fjölskyldur.
Árið 1955 varð vart við náunga
á hinni einangruðu eyju, Peleliu,
sem var því enn mjög mótfallinn
að hverfa aftur til siðmenningar-
innar. Sama er að segja um eyj-
una Saipan. Þar skeði það einn
morgun að bóndi nokkur kom
auga á nakinn mann uppi i hárri
hamrahlíð og tilkynnti þegar yfir-
völduin staðarins. Lögreglumenn
laumuðust á vettvang, og hand-
tóku þar tvo hermenn, sem höfðu
lifað ])ar eins og ernir i hreiðri.
Furðulegust er þó sagan um
Miranu Moda og dvöl hans á
Nýju-Cuienu, ásamt átta öðrum
Japönum. í árslok 1943, þegar
þeir höfðu reikað vikum saman
um strandlengjuna, var matar-
forði þeirra orðinn svo naumur
að þeir borðuðu aðeins eina kart-
öflu á dag. Allir voru þeir með
hitasótt, allir hungraðir og allir
kjarkvana. Næstu fjóra eða fimm
mánuðina héldu þeir i sér lifi
með því að gerast mannætur.
í fyrsta skipti sem Noda smakk-
aði mannakjöt, var það að hon-
um óafvitandi. Hann hitti nokkra
vingjarnlega innfædda menn,
sem buðust til að láta hann hafa
nýtt svínakjöt í skiptum fyrir
engifer og nokkrar sígarettur.
Að loknum skiptunum varð hon-
um ljóst, að svínakjötið var
raunverulega mannakjöt.