Úrval - 01.06.1963, Blaðsíða 128
136
U R VA I
hann varð var við, er bent gátu
til þess að Onoda kynni að vera
á lífi, var slitin, khakilit buxna-
skálm.
Þann 26. janúar 1961 var enn
einu sinni gerð nákvæm lögreghi-
leit i runnum og skógarþykkni
Lubangs. Sú leit bar heldur ekki
neinn árangur.
En móðir Onodas heldur áfram
að bera mat á borð fyrir hinn
fjarverandi son sinn.
SJÓNVARPSLEIKHÚS — TELEHEATER.
Eftir áratug munu mjög kraftmikil sjónvarpssenditæki ef til
vill verða sett á sporbraut um jörðu, á Þann hátt að þau verði
ætíð kyrr á sama stað, þ. e. ætíð yfir sama bletti hnattarins.
Þegar að þessu kemur, munum við geta valið okkur amerískar,
evrópskar og asískar dagskrár beint, þ. e. beint ofan úr loftinu.
1 fyrra varð ég þeirrar skemmtilegu reynslu aðnjótandi að sjá
leikitið „Com Blow Your Horn“, sem leikið var í Brooks Atkin-
son ieikhúsinu, þótt sjálfur sæti ég í Gullna leikhúsinu. Hið risa-
vaxna sjónvarpstjald, sem þar hafði verið komið fyrir, nærvera
hinna áhorfendanna og hin venjulegu leikhúshlé milli þátta —
allt veitti þetta manni kennd, sem maður finnur ekki til, þegar
horft er á sjónvarp heima. Það var næstum sem maður væri
staddur í sjálfu leikhúsinu, sem leikritið var leikið í þetta kvöld.
Manni kemur til hugar, að þarna geti ný listgrein verið að skap-
ast, þar sem beitt er svipuðum „framleiðslu“-aðferðum og i
kvikmyndaverum og í myndatökusölum sjónvarpsstöðvanna, en
sé þó á margan hátt ólík venjulegum kvikmyndasýningum eða
sjónvarpssendingum, sem horft er á í venjulegum móttökutækj-
um á heimilunum. Ef til vill er hægt að kalla listgrein þessa
„teletheater" (sjónvarpsleikhús).
Ef TT kemst raunverulega á laggirnar, þá mun það leggja
undir sig hin mörgu tómu kvikmyndaleikhús, sem nú er óðum ver-
ið að breyta í keiluleikvanga eðá (líkt og í Englandi) lögleg
spilavíti. Þá mun sérhver meðalstór borg hafa slikt leikhús. Þeg-
ar allur heimurinn getur valið sér leikrit, sem sjónvarpað verður
frá Comédie Francaise (Frakkl.), Drury Lane (Engl.), Bolshoi
(Rússl.) og La Scala (Italíu), þá mun skapast þörf fyrir það, að
sjónvarpsleikhús verði reist.
Arthur C. Clarke í tímaritinu „Playbill.