Úrval - 01.06.1963, Síða 135

UNDfíAVKRÐ LÆKNING
143
við hjónin hana á milli okkar og
leiddum hana upp græna, sleipa
hailann, alveg upp á brún. Svo
renndum við okkur saman niður,
aftur og aftur hlæjandi og kall-
andi, án þess að hirða um þá
staðreynd að Pauline var að deyja
og að við bárum ábyrgð á vellíð-
an hennar.
Við borðuðum öll nestið okkar
með beztu lyst í sólskininu. Svo
þeytti ég bílflautuna og börnin
komu öll hlaupandi. Þau voru
öll þurr nema Paule, en hún var
blaut frá mitti og niður á tær.
Við fengum lánuð föt, vöfðum
hana i uliarteppi og ókum heim
hin ánægðustu með daginn.
Allt þetta skeði á árinu sem
leið. Jólin komu og fóru. Og
Pauline, sem nú er tíu ára, hefur
aftur byrjað að ganga í skóla, til
þess að lifa eðlilegu iífi. Hún
hefur enga blóðgjöf fengið i þrjá
mánuði og síðasta bréfið frá sér-
fræðingnum, sem á þessum tíma
annaðist hana með mikilli nær-
færni og skilningi hljóðar svona:
„Frá því að barnið fékk sína
síðustu blóðgjöf fyrir ellefu mán-
uðum, virðist henni sífellt hafa
farið batnandi, án nokkurra frek-
ari aðgerða".
Ég get ekki gefið neina skýr-
ingu á þessari sögu. Ég get aðeins
borið sannleikanum vitni. Ég hefi
hikað við að færa þetta í letur,
af mörgum ástæðum, en fyrst og
fremst vegna þess að ég vildi ekki
verða til þess að vekja kannski
falskar vonir i brjóstum fólks,
sem á við sams konar erfiðleika
að stríða. Sú ákvörðun min að
skrásetja þetta, er afleiðing af
þeirri trú minni, að þrátt fyrir
allar okkar efnislegu framfarir,
þá lifum við i heimi, sem sí-
fellt fer minnkandi.
Bati Pauiine hefur ekki aðeins
stækkað minn heim og heim for-
eldra hennar, heldur allra, sem
um hann hafa heyrt. Hann virð-
ist hafa lokið upp fyrir okkur
himninum og minnt okkur á það,
að á tímum erfiðleika og harma
getum við ekki aðeins leitað til
okkar eigin vits og orku, heldur
og Guðs líka.
Meðan ég skrifa þetta, hef ég
fyrir framan mig fyrstu bréfin
sem ég fékk frá sjúkrahúsinu.
Þau eru myrk og skelfileg, vegna
þess að í þeim er hvergi neina
von að finna. Ég hefi líka síðasta
bréfið, sem ég vitnaði i hér á
undan, fagurt og bjart af von og
vissu og svo höfum við líka öll
Pauline hjá okkur — barnið, sem
allir héldu að myndi deyja fyrir
jólin. — —
Þrír búa friðsamlega saman, þegar tveir eru ekki heima.