Úrval - 01.06.1963, Qupperneq 158

1C6
Ú R V A L
að Steinmetz mundi skapa
vandamál í hjónabandi hennar,
og hún hafði grun um, að
þetta gríðarstóra hús, sem hann
var að byggja, væri blátt áfram
gildra. Henni kom því ekki á ó-
vart, að hann, sama daginn og
húsið var fullgert, leiddi ungu
hjónin um allt húsið, og sneri
sér að þvi loknu að henni og
mælti: „Og hvers vegna komið
þið hjónin nú ekki og búið hjá
mér?“
Óhugsað og ósjálfrátt svaraði
hún: „Það er vel og fallega boð-
ið, en íbúðin okkar er alveg
hæfileg fyrir okkur..“
Það var ekki rætt meira um
þetta þann dag, en málið var
samt ekki útrætt. Það leið ekki
á löngu, þar til maðurinn henn-
ar benti henni á hin augljósu
og skynsamlegu rök fyrir uppá-
stungu Steinmetz. Húsið var
stórt, þeir unnu oft og iðulega
fram á nætur, og var þá ekki
þægilegt að búa svona nærri
rannsóknarstofunni? Þau hefðu
eldrei efni á að búa svona
glæsilega á eigin spýtur, og þvi
þá ekki að nota sér þetta rausn-
arlega boð?
„En hann er Þjóðverji!“
hrópaði Corinne.
„Hvað í duaðanum kemur
það málinu við?“ spurði Le
Roy.
„Hann lítur á konur eins og
Þjóðverji,“ sagði Corinne. „í
hans augum erum við aðeins
vinnukonur, til þess eins að
fæða börn dg híalda húsinu
hreinu. Nú, og ég vil ekki vera
slík vinnukona!“
Hún brast í grát, hljóp inn í
svefnherbergið og lokaði dyr-
unum.
Eins og oftast í hjónadeilum,
var ofurlitill fótur fyrir þvi,
sem hún sagði. Steinmetz hafði
þurrkað allar konur út úr lífi
sinu, skildi þær ekki, kunni illa
við sig í nánd þeirra og vissu-
lega mátti virðast, sem hann
vildi sýna þeim eins konar lít-
illæti. En hann var ekki sá
harðstjóri, sem Corinne hélt,
eins og henni varð síðar ljóst.
Þegar Corinne að lokum varð
Ijóst, að hún átti ekki annars
kost en að gefast upp ■—
hvernig átti hún að geta stað-
ið ein gegn tveimur? — ákvað
hún að ná sem beztum skilmál-
um. Hún sagði við Steinmetz
skýrt og skorinort: „Ef ég á að
flytja inn til þín, þá vil ég
stjórna húsinu eftir mínu
höfði.“
Steinmetz reyndi að leyna
ánægju sinni og sagði: „Þó það
nú væri, góða mín.“
„Máltíðir verða bornar fram
á réttum tíma og þið Le Roy
komið þá og borðið.“
„Vissulega.“