Úrval - 01.06.1963, Síða 159
SNINNINGURINN MEÐ BARNSHJARTAÐ
„Öll peningamál fylgi ströng-
um viðskiptareglum. Þú greið-
ir þinn hluta í öllu, en ekki
eyri þar fram yfir.“
„Skilyrðislaust.“
Hún mundi ekki eftir fleiri
kröfum í bili, snerist á hæli og
fór heim í sína íbúð, til að
undirbúa flutninginn.
STEINMETZ EIGNAST
FJÖLSKYLDU.
Vafalaust hefur Steinmetz
ætlað að standa við loforð sín,
en sum þeirra var beinlinis ó-
hugsandi að hann gæti efnt. Til
dæmis þegar þeir Le Roy voru
niðursokknir, i miðju kafi við
merkilega tilraun, var blátt
áfram ekki liægt að hlaupa frá
öllu, þvo sér um hendurnar og
setjast niður, aðeins vegna þess
að það hittist svo á, að það var
matmálstími. En þegar hún
loks i óþolinmæði sinni tók
undir handlegginn á honum og
leiddi hann að borðinu, hlýddi
hann og brosti kindarlega.
Þó reyndust peningamálin
innþá erfiðari. Corinne krafð-
ist þess, metnaðar síns vegna,
að þau hjónin greiddu tvo
þriðjuhluta allra heimilisút-
gjalda en slíkt reyndist því nær
ógerlegt. Steinmetz fann ótal
krókaleiðir til að gefa þeim
ýmsan óhófsvarning, sem þeim
hefði aldrei getað komið til
lö7
liugar að kaupa sjálf. Einn dag-
inn gekk Steinmetz inn í eld-
húsið með sambland af
hreykni og sekt i svipnum, og
bað Corinne að ganga út með
sér, hann þyrfti að sýna henni
svolítið.
Það var rafmagnsvagn. Glæsi-
legur gripur með glampandi
glerhúð, slípuðum blómavös-
um, flosáklæði, silkitjöldum
með flaksandi skúfum fyrir
gluggum, stóð þarna út á ak-
veginum, fyrirferðarmikill og
virðulegur. Corinne gat ekki að
sér gert að dást að lionum og
klappaði saman lófunum. En
Steinmetz liló af ánæg'ju.
„Handa hverjum er þessi
vagn?“ spurði hún ströng á
svip, þegar hún hafði áttað sig.
„Ó, mér fannst við . . .“ hann
þagnaði og leiðrétti sig. „Mér
fannst ég þurfa að fá mér einn.“
„En þú ekur ekki.“
Hann bandaði með hendinni.
„Það verður einhver til að aka
honum.“
Corine stóð orðlaus og varn-
arlaus gegn svona brögðum.
Loks yppti hún öxlum og geklc
inn. Það tók hana langan tíma
að gera sér Ijóst, að Steinmetz
hafði í rauninni enga þörf fyr-
ir peninga til annars en að
gleðja aðra, og að gjafir þær,
sem hann tróð upp á hana og
mann hennar voru engar mút-