Úrval - 01.06.1963, Blaðsíða 160
1G8
ÚHVAL
ur, heldur vottur um göfugt og
kærleiksríkt hjarta.
Samhandið milli Steinmetz og
Corinne tók að batna. Hún hló
að spaugi hans, reyndi að um-
bera eyðslusemi hans, tók vægt
á því, þótt hann gleymdi sér
og tók brátt að sjá um að hann
klippti hár sitt og skegg og,
gengi þokkalega til fara og
gleymdi ekki áríðandi erindum.
Þegar staða hennar á heim-
iiinu varð fastmótaðlri, hætti
hún að setja það fyrir sig, að
Steinmetz og maðurinn hennar
lifðu saman í hugarheimi, sem
hún gat aldrei öðlazt aðgang
að. Hún var skynsöm kona, sem
hefði tekizt að lifa í farsælu
hjónabandi við langtum erfið-
ari aðstæður en hér voru fyrir
hendi.
Siðasta breytingin i sambandi
þeirra gerðist, þegar þeim hjón-
unum fæddist fyrsta barnið.
Steinmetz kom inn í svefnher-
bergi Corinne, og er hann hafði
dáðst að lungnakrafti sonar
hennar og undrazt byggingu
litlu hnefanna, tók hann sér
sæti til þess að segja dálítið,
sem honum veittist auðsjáanlega
ekki auðvelt.
„Mousie“ (mýsla), sagði hann
loks, eftir að þafa iðað og ekið
sér í stólnum. Viðurnefnið
hafði hann upphaflega sagt í
spaugi, en nú var það orðið að
ástúðlegu gælunafni. „Mousi,
mig langar að ættleiða Le Roy
sem son minn, lögformlega.“
Maðurinn hennar hafði sagt
henni nóttina áður frá þessari
ósk Steinmetz, og þau höfðu
rætt lengi um hana þá.
„Ég . . . ég hef talað um
þetta við Le Roy, og liann hef-
ur ekkert á móti því,“ hélt
Steinmetz áfram, „en ég vil
ekki gera það nema með þinu
samþykki.“
Og nú þegar litli kryppling-
urinn bar sjálfur upp þessa ósk
sina auðmjúklega, fylltist hún
undarlegri geðshræringu. Hún
leit af syni sínum á þennan
litla órólega mann, rétti honum
höndina og sagði: „Ég sam-
þykki það líka — afi.“
Ættleiðingin fór fram lögum
samkvæmt og loks var Stein-
metz orðinn fjölskyldufaðir. Og
sýnilega var það einmitt það
(þótt enginn vissi það nokkurn
tíma fyrir víst), sem hann hafði
haft á bak við eyrað, þegar
hann reisti þetta húsbákn.
Á næstu árum fæddust Hay-
den hjónunum tvö börn í við-
bót. Auk barnanna þriggja, Joe,
Midge og Billy, var þá í fjöl-
skyldunni þrennt fullorðið —
móðir, faðir og „pabbi“ Stein-
metz. Raunar voru börnin ekki
alveg viss um, hvort Steinmetz
væri i raun og veru fullorðinn.