Úrval - 01.06.1963, Qupperneq 161

SNILLINGURINN MEÐ BARNSHJÁRTAÐ
1«)
Hann var ekkert stærri en Joe,
þegar hann var níu ára, og við
matborðið voru fjögur höfuS,
sem aðeins náðu upp fyrir disk-
ana, og þó eitt þeirra væri
skeggjað, virtist það engu siður
barnslegt fyrir því.
Það er ekki öllum hent að
verða handgenginn hinni dul-
arfullu veröld barnanna, en þar
var Steinmetz eins og heima
Iijá sér. Hann var ekki svo full-
orðinslega kaldrifjaður að efast
um tilveru álfa og töfraskóga,
og eldmóður hans jafn ósvikinn
og ótæmandi og hjá börnunum.
Honum þótti gaman að hjóða
nágrannabörnunum í rannsókn-
arstofuna. Bara að koma þar inn
og sjá öll þessi rafmagnstæki,
efnaglös, sprittlampa, eimingar-
flöskur, tilraunaglös og brenni-
steinsþef, fyllti þau æsingi,
lotningu og jafnvel ofurlítilli
bræðslu. Og þegar hann, þeim
til skemmtunar, sýndi þeim tvo
litlausa vökva, setti up]) ispaugi-
legan merkissvip, blandaði
vökvunum saman og þá varð
blandan skærgul, tók síðan
þriðja vökvann, sem gerði
blönduna purpurarauða, þá fór
um þau brifningarhrollur.
„Hvað seg'ið þið um flug-
elda?“ spurði hann svo kannske.
Og þegar þau samþykktu það
með háværum hrópum, tók
hann út úr birgðaskápnum
krukku með sakleysislegum,
hvitum kristöllum og stráði fá-
einum þeirra út í fulla vatns-
fötu. Þegar natríið snerti vatn-
ið og sameinaðist súrefni þess,
losnaði vetnið í smá loftbólum,
sem stigu upp og sprungu i
marglitum logum. Þá var börn-
unum skemmt. „Á ég að búa til
riddara á hestbaki?“ spurði
hann stundum.
„Já, já, riddara á hestbaki!"
hrópuðu þau einum rómi. Hann
lét blýstykki í málmsleif og
hitaði hana yfir sprittlampa.
Þegar blýið var bráðnað, helti
hann einum dropa út í vatns-
fötu. Það vall og frussaði í
fötunni, þegar heitur blýdrop-
inn dreifðist og storknaði í ein-
hverja kynjamynd. Börnin skoð-
uðu hana í krók og kring og
eitt þeirra hrópaði: „Það er
ekki riddari, það er herskip.“
„Það er líldega rétt hjá þér,“
sagði Steinmetz íbygginn. „Við
skulum reyna aftur.“ Annar
dropi lak í fötuna með ólgu og
frussi og eitt barnið hrópaði:
„Það er jólasveinn, það er jóla-
sveinn!“
Þannig láku blýdroparnir
hver á fætur öðrum og mynd-
uðu allar hugsanlegar kynja-
rnyndir. Og lregar börnin keppt-
ust um að verða fyrst til að
segja, hvað þetta og lritt væri,
lilustaði Steinmetz á og' kvað