Úrval - 01.06.1963, Qupperneq 163

SNINNINGURINN MEÐ HARNSHJARTAÐ
171
vagn, ætlaði hann að aka hon-
um sjálfur, en hann hafði aldrei
reynt að aka bifreið fyrr.
Hann setti vélina í gang og ók
slysalaust út garðstíginn, en
þegar hann ætlaði að beygja
fyrir hornið, náði hann ekki
beygjunni. Vagninn lenti upp á
gangstéttina, ruddist gegnum
snyrtilegt limgerði, reif upp
grasflötina, braut aldintré i
blóma og nam fyrst staðar, þeg-
ar brotna tréð setti gat á gufu-
ketilinn svo að gufan rauk út.
Eigandi garðsins, einhver
Andrews major, kom öskrandi
út, til þess að reka Steinmetz
út af sinni lóð. En það var hæg-
ar sag't en gert, þvi að það varð
að draga vagninn burt. Á með-
an þeir biðu eftir því, jós
Andrew yfir hann skömmun-
um, sagði hann hættulegan lífi
og limum og' dýrmætum gróðri.
Lilti maðurinn hlýddi auðmjúk-
ur og vesætdarlegur á og gat
enga vörn sér veitt.
En síðar bruggaði hann
hefnd, sem aldrei brást. Raf-
magnsvagn hans var búinn
tvennum stýrisútbúnaði, og
mátti stjórna honum einnig úr
aftursætinu. í hvert sinn, sem
hann ók fram hjá húsi majórs-
ins, tók hann beygjuna með
áberandi kæruleysi á mikilli
ferð, með aðra hönd á stýri og
veifaði vindli hirðuleysislega i
hinni. Og í hvert sinn sá hann
majórinn standa við gluggann,
þrútinn í framan af reiði og
sýnilega viðbúinn hinu versta.
En hann komst aldrei að því,
að það var „stofusveinninn“ i
aftursætinu, sem stýrði vagnin-
um af mikilli aðgæzlu.
Hversu vel fór á með honum
og ungu fólki, kom sérstaklega
vel í ljós við Sambandsháskól-
ann í Schencetady, þar sem
hann i 10 ár, frá 1903, kenndi
rafmagnsvélfræði i einni deild-
inni. Aðeins hinir allragáfuð-
ustu stúdentanna skildu meira
en lítið brot af þvi, sem hann
var að kenna þeim, en samt
naut hann langsamlega mestra
vinsælda við deildina.
Á sama hátt og hann var eins
og barn á meðál hinna ættleiddu
sonarbarna sinna, var hann að
mörgu leyti sem nemandi við
háskólann. Hann tók þátt í
helgisiðum stúdentanna og lét
sig aldrei vanta við íþrótta-
keppni. Jafnvel kímni hans var
á svipuðu stigi og hjá þeim, og
varla leið sú vika, að ekki væri
einhver ný fyndni eftir Stein-
metz á lofti i hópi stúdenta.
„Hefurðu lieyrt, hvað Steiny
sagði i bekknum í dag? Einhver
spurði, hvort það væri satt, að
eldingu slægi aldrei niðurtvisvar
á sama stað, og Steiny sagði, að
það væri satt. Þegar hann var