Úrval - 01.04.1969, Síða 13

SUMIR VERÐA ALDREI FULLORÐNIR
11
mynd og gremja. Stundum er
gremjunni beint gegn tilverunni í
heild, eða þá, eins og í þínu til-
felli, gegn eiginkonunni, sem situr
við hlið bílstjórans. Sá möguleiki
er einnig fyrir hendi, að maður
sem hagar sér mjög flónskulega
undir stýri, ali með sér ómeðvitaða
ósk um að ráða sjálfum sér bana.
Fólk, sem er gramt út í tilveruna,
fjölskyldu sína eða sjálft sig, ætti
að halda sér innan dyra og veita
reiðinni útrás með því að hamast á
knetti, sem hnefaleikamenn nota
við æfingar.
Eða hvað segirðu um þetta hjóna-
band?:
Kæra Ann Landers!
Geturðu ekki sagt mér, hvað eig-
inkona á til bragðs að taka, þegar
maður hennar neitar að haga sér
eins og fullorðin manneskja? Ein-
hver í fjölskyldunni verður að taka
ákvarðanirnar, en maðurinn minn
víkur sér hreinlega undan því.
Hann er trassafenginn og lætur
flesta hluti lönd og leið. Honum
er hjartanlega sama, þótt einhver
reikningur liggi óborgaður. Þótt
hann sé húsasmiður, er engin leið
að mjaka honum til að gera við
neitt hér í húsinu, þótt margt fari
aflaga. Eg verð sjálf að útvega
mann til að gera þessa hluti. Það
eina, sem maðurinn minn gerir með
glöðu geði, er að fá sér í staupinu.
En hann er drukkinn um hverja
helgi.
(Konan með fullorðna barnið).
Kæra ,,kona“!
Hjón veljast saman af einni eða
annarri ástæðu. Þú veizt sjálfsagt,
hvers vegna hann valdi þig. Eða
valdir þú hann — eins og eitthvert
leikfang, sem þú ein gætir haft að-
gang að? Kona, sem nýtur þess að
ráða, leitar sér oft að eiginmanni,
sem er líklegur til að vera henni
auðsveipur, — ellegar hún lætur
slíkan mann velja sig.
Kæra Ann Landers!
Eg skrifa þetta bréf í brúðkaups-
ferðinni minni. Við John ókum
beint frá brúðkaupsveizlunni til
þessa hótels. En við vorum ekki
fyrr komin upp í herbergið okkar
en John leit í kringum sig eftir
sjónvarpstæki, og þar sem það var
ekki að finna í herberginu, rauk
hann niður í afgreiðsluna og fékk
þau svör, að nokkur af sjónvarps-
tækjunum væru í viðgerð.
Þá sagði John æstur: „Það er
auglýst, að hér séu sjónvarpstæki
í hverju herbergi, og ég heimta, að
við það sé staðið!" Afgreiðslumað-
urinn svaraði: „Eg gekk út frá, að
brúðhjón mundu síður sakna sjón-
varps en aðrir hótelgestir."
John gerði sig nú líklegan til að
rjúka á afgreiðslumanninn, en ein-
um af hótelþjónunum tókst að
stöðva hann. Eg bað hann að stilla
sig og koma upp í herbergi og ræða
málið þar í næði, en hann svaraði:
„Kemur ekki til mála! Eg fer ekki
héðan úr anddyrinu, fyrr en ég fæ
sjónvarpstæki!" Og John sat í and-
dyrinu, þar til klukkan hjálf fjögur,
en ég dúsaði ein uppi í herbergi á
meðan og gat ekki varizt gráti. —
Hvað á ég að gera?
(Ósnert brúður).