Úrval - 01.04.1969, Qupperneq 128

126
ÚRVAL
með sér enn sterkari ástarkennd
hvort til annars. Þegar maður og
kona, sem elska hvort annað, girn-
ast einnig hvort annað líkamlega,
þá er erfitt að segja til um, hvar
ástin endar og ástríðan byrjar. En
við könnumst við þennan mun. Við
vitum, hvernig það er að finna til
djúprar ástarkenndar, sem þrungin
er viðkvæmni, en er þó án allrar
líkamlegrar ástríðu. Og mörg okk-
ar vita einnig, hvernig það er að
finna til ástríðu og ákafrar nautn-
ar, þótt við finnum í augnablikinu
ekki til neinnar ástúðarkenndair.
Þessar breytilegu sveiflur tilfinn-
inganna eru algerlega eðlilegar, og
þær eru næstum óhjákvæmilegar í
löngu hjónabandi. Þegar um líkam-
lega ástríðu er að ræða, hefur hver
einstaklingur sína ákveðnu bylgju-
lengd, sína ákveðnu tíðni þarfar-
innar. Þessar sveiflur eru sem
bylgjuhreyfingar, sem endurtaka
sig hvað eftir annað á langri ævi.
Hamingjusömustu hjónin eru þau,
sem taka þeirri staðreynd sem ein-
hverju óhjákvæmilegu, að það er
útilokað, að þessar bylgjuhreyfing-
ar þeirra fari alltaf saman.
En jafnvel fólk, sem skilur það,
að ástríðurnar fjara út og streyma
fram sitt á hvað, getur samt oft og
tíðum átt mjög erfitt með að sætta
sig við það. Þeim finnst, að ástin
ætti alls ekki að vera háð neinni
slíkri bylgjuhreyfingu, heldur upp
yfir allt slíkt hafin. Auðvitað ætti
hún það ekki aðeins, heldur er hún
það líka, jafnvel þótt hæfileiki okk-
ar til þess að tjá ástina sé breyti-
legur. Ástamök eru aðeins einn
tjáningarmáti ástarinnar. Og þau
geta ekki alltaf verið þrungin mik-
illi ástríðu og ættu líklega ekki allt-
af að vera það. í ævilöngu hjóna-
bandi er rúm fyrir allan regnboga
tilfinninganna.
Sumar konur finna aldrei til jafn-
ríkrar þarfar á ástamökum og karl-
menn gera og finna heldur aldrei
til sömu nautnarinnar. Það er erfitt
fyrir slíkar konur að skilja þörf
eiginmannsins og fylla hann þeirri
kennd, að ást hans sé endurgoldin.
En þessum konum getur tekizt það
furðanlega vel að láta ástina koma
í stað ástríðunnar.
Fyrir nokkrum árum talaði ég
við konu eina, sem hafði fundið
lausn á þessu vandamáli á mjög
eðlilegan og óeigingjarnan hátt. „Úg
finn aldrei til þessarar kenndar,"
sagði hún, „þessarar villtu kennd-
ar, sem margar konur finna til. En
eiginmaður minn býst við slíku af
mér. Úg elska hann. Svo að ég reyni
að veita honum hamingju.“
Hún yppti öxlum, er hún sagði
þetta, og andlitsdrættir hennar urðu
skyndilega þrungnir mýkt og við-
kvæmni. Kannske fór maðurinn
hennar einhvers á mis við að eiga
ekki konu, sem væri honum jafn-
oki, hvað hina sterku líkamlegu
þörf snerti. En einhvern veginn
fannst mér samt, að í þessu tilfelli
mundi slíkt ekki skipta neinu máli.
I þjóðfélagi siðmenningar þeirr-
ar, sem við búum við, er það hefð,
að það séu karlmennirnir, sem séu
haldnir kynhungri. En samt hafa
sumir karlmenn verið aldir þannig
upp, að þeir skammast sín svo fyrir
kynþörf sína, að þeir hafa bælt
hana niður. Þeim finnst oft sem