Úrval - 01.06.1976, Blaðsíða 87

84
gerðar í fimm daga lotum. Sjötta
hvcrn dag er frí. Þá les Herman en
við Bóris leggjum stund á ensku eða
teflum.
ÁHÖFNIN.
Fyrstu 45 dagarnir voru sameigin-
legur aðlögunartími okkar. Við átt-
um eftir að dvelja lengi saman. Ég
hafði þá skoðun, að það yrði
auðveldara, þegar fram liðu tímar.
Hvað veit ég um félaga mína?
Herman hefur próf frá læknaskóla
og vinnur að rannsóknum. Hann
hefur tekið þátt í leiðöngrum og
flqknum tilraunum varðandi mikinn
hita, hávaða, titring og ýmsa aðra þá
„tilbreytingu,” sem fylgt getur
geimflugi. í öllu þessu stóð hann sig
með prýði. Það er stutt síðan hann
gekk í hjónaband. Hann er elstur
okkar og fyrirliði „ferðarinnar.”
Bóris er verkfræðingur og okkar
yngstur. Hann minnist oft herþjón-
ustunnar. Hún herti hann og var
honum góð lexía í hópvinnu.
Framan af töluðum við mikið um
okkur sjálfa. Nú leitumst við við að
flnnahlutlausumræðuefni. Stundum
þráttum við um ýmis atriði daglegs
lífs. Svo virðist, sem þetta sé afleiðing
innilokunarinnar; við höfum ríka
þörf fyrir að tala.
Gðða heilsan hélst. Á hverjum
morgni fœrðum við inn á eyðuhlöðin
fyrir lœknisrannsóknina. Þar átti að
tilgreina ýmis atriði svo sem ,,líkam-
legt ástand," ,,óþœgindi" og svo
framvegis. Venjulega voru svörin
• URVAL
stutt: Nei, gott, hafði engin, fann
ekkert. og þvíumlíkt.
Sambandið okkar í milli er engan
veginn neitt, sem kemur af sjálfu sér.
Við Herman eigum mikið sameig-
inlegt. Kannski hafa Bóris og Her-
man alveg jafn mikið sameiginlegt.
Við Bóris eigum líka mörg sameigin-
leg áhugamál. Hvers vegna eigum við
þá í sífelldum misskilningi, og hvers
vegna blossa smárifrildi upp hvað
eftir annað?
Mér hafa oft fundist dapurlegar
sögur af ósamlyndi milli fólks, sem er
í óvenju miklu samneyti: Tökum til
dæmis gullleitarmennina þrjá í sögu
Jacks London — góða vini og alla
saman bestu menn. Þeir einangrast
saman í tjaldi í blindhríð, og fara að
hata hvern annan. Ég minntist líka
atviks úr lífi hins fræga heimskauta-
könnuðar Fridtjofs Nansen. í nærri
eitt og hálft ár braust hann ásamt vini
sínum og aðstoðarmanni, Johans-
sen, frá Norðurheimskautinu til
Frans Jósefslands. En þrátt fyrir alla
örðugleika ferðalagsins lágu mest
vandræði þeirra í því, að þeir gátu
ekki ræðst við. Þessir nánu vinir fóru
svo hvor í annars taugar, að þeir
hættu næstum að spjalla saman. Við
félagarnir berum enga eðlilega óvild
hver til annars, en samt veitist okkur
stundum erfitt að vera ekki óþolandi^
nöldursamir hver í annars garð.
Þegar dyrnar lokuðust á eftir okkur'
sagði ég við Herman og Bóris: ,,Við
göngum héðan út að ári óbreyttir frá
þessari stundu.” Ég get ekki að mér
MILLIJARDAR OG MARS
85
gert að brosa, þegar ég minist þessa.
Við erum þegar breyttir. Við höfum
lært að vera þolinmóðir hver við
annan og höfum meiri sjálfsgagn-
rýni.
Þegar búið er við þröngar vistarverur,
er líkamsþjálfun mjög nauðsynleg.
Bóris er að húa sig undir sprett á
þrekhjólmu. Hermann er til vinstri
en Andrei til hœgn.
VEISLA.
Gjöfin, sem við fengum frá , Jörð-
inni" var sú besta, sem hcegt var að
finna: Við fengum að sjá aðstand-
endur okkar í sjónvarpinu. Við
héldum niðn í okkur andanum,
þegar þessi andlit. sem voru okkur
svo kær. birtust á skerminum.
Þetta var nýársgjöfin, með heilla-
óskum frá ættingjum okkar og
samstarfsmönnum. Við höfðum
ákveðið að klippa hár hvers annars,
fara í bestu fötin og setjast að
veisluborði eins og allir aðrir.
Þegar áramótin nálgast langar mig
alltaf að horfa um öxl til liðins tíma.
En fyrst urðum við að draga saman
niðurstöðurnar af tveggja mánaða
„ferðalagi” okkar.
Við „flugum” inn í framtíð
geimtilraunanna til þess að safna
saman mikilvægum vísindalegum
upplýsingum. Þótt ckkert sérkenn-
andi fyrir geiminn sem slíkan væri