Goðasteinn - 01.12.1964, Síða 12

og mér fannst, að við myndum aldrei ætla að komast út úr
þeim. Loksins sást þó fyrsti bærinn, Hraunbær, og skömmu síðar
Herjólfsstaðir. Frá þeim blasir því nær öll sveitin við sjónum,
víðáttumikil slétta, öll grasi gróin. Fyrrtaldir bæir eru vestan við
hana. Sunnan við hana eru Hraungerði, Norðurhjáleiga og
Þykkvabæjarklaustur. Þar gnæfði kirkjan yfir umhverfið. Lengra
austur eru Mýrar, ekki langt frá Kúðafljóti. Ofan við sléttuna
grænu voru þá þrír bæir, Holtsbæirnir, og svo lengra ofar og
austar Skálmarbær. Úti á næstum miðri sléttunni blöstu við
Jórvíkurhryggir, tveir bæir, sem standa á hólum en mýri allt
um kring. Austur þangað fórum við um kvöldið og gistum hjá
Isleifi bónda Jónssyni. Þar tókum við torfið og fórum heim
næsta dag. Segir ekki fleira af því ferðalagi, en nú var ég fróð-
ari en áður, búinn að fara yfir hinn mikla Mýrdalssand og sjá
Álftaverið.
Eftir að Hallgrímur Bjarnason var giftur móður minni og
farinn að búa í Höfðanum, keypti hann á hverju sumri dálítið
af heyi af Áiftveringum og galt með fýl. Fluttu þeir heyið út í
Höfða. En heyskapur var lítill í Höfðanum, og Hallgrímur vildi
meira hey og fékk því slægjur hjá ísleifi í Jórvík. Sendi hann
mann þangað austur, sem vann að slætti í þrjár vikur, ekki einn
sér, heldur í samvinnu við Isleif og fólk hans. Eftirtekjan var
venjulega 35 hestar eða tveir hestar eftir daginn. Var hlaðið úr
heyinu úti og það vandlega tyrft og geymt til næsta vors, þá
flutti Hallgrímur það út í Höfða. Sumarið 1913 var ég sendur
austur til að vinna að heyskapnum og var þá 18 ára. Ég fór
þangað 14. sunnudag í sumri, og var þá verið að ljúka við túna-
slátt á Jórvíkurbæjunum. Túnin voru svo lítil, aðeins hólarnir,
sem bæirnir stóðu á, og hæð skammt frá, þar sem fjárhúsin
stóðu, allt umhverfis var marflöt mýri.
Svo byrjaði engjaslátturinn. Við vorum þrír, sem slógum,
Isleifur, ég og Stefán Árnason, uppeldissonur Isleifs, síðar um
fjölda mörg ár lögregluþjónn í Vestmannaeyjum. Guðbjörg dóttir
Isleifs og roskin vinnukona rökuðu ljána. Synir ísleifs, Guðmann
og Jón, voru þá svo ungir, að þeir stóðu lítið á mýri, en þeir
voru þó ekki iðjulausir, þeir færðu mat og kaffið út á engið,
10
Goðastehm