Goðasteinn - 01.12.1964, Blaðsíða 16

keldur urðu bakkafullar og flæddu yfir engið. Varð þá oft að
fara frá slætti til að reyna að veita vatninu burtu.
Þcir ísleifur og Bárður heyjuðu mikið en slógu þó aldrei upp,
svo margir fengu hjá þeim slægju, er líða tók á sumar, og var
þá oft mannmargt á Jórvíkurengjum.
Ég vík nú aftur að dvöl minni á Jórvík. Mér bæði leið og
líkaði vel, og tíðarfarið var svo gott, að flesta daga var sól og
þurrkur um þetta þriggja vikna skeið. Fyrsti sunnudagurinn, sem
ég var þar, fimmtándi sunnudagur í sumri, var smalareiðar-
sunnudagurinn gamli, og Álftveringar höfðu hann enn í heiðri.
Þá tygjuðu margir hesta sína og riðu út, sumir upp í Skaftártungu,
aðrir milli bæja í sveitinni. Ekki var farið í hey, þótt þurrkur
væri, og ísleifur fór, að ég held, aldrei á engjar á sunnudegi.
Ég var seinna hjá honum í mikilli vatntíð og lítið búið að hirða
úr mýrinni, þegar ég varð að fara heim. Það var á sunnudegi, og
loftið var ekki þrungið þoku og súld. Sólin skein í heiði, það
var kominn brakandi þurrkur. Þegar leið að hádegi, fór fólkið
að tala um að fara á engjar, og voru flestir þess fýsandi, en
Isleifur sat rólegur á rúmi sínu og las í sálmabók. Það raskaði
ekki rósemi hans, þótt heyið væri að þorna og það myndi ef
til vill blotna næsta dag. Ekki var það þó fyrir áhugaleysi, því
ísleifur vann af kappi við heyskapinn. En hann vildi halda
hvíldardaginn heilagan og rækja gamlar og góðar venjur.
Mér þótti mikil náttúrufegurð í Verinu. Fjallahringurinn, sem
lykur um hið mikla undirlendi frá Öræfajökli til Mýrdalsfjalla,
þykir mér fegursti fjallahringur landsins. Á sólbjörtum morgnuin
þótti mér líka sveitin yndisfögur yfir að líta. Stöðuvötnin, þrjú,
sem eru þar í heimalandinu skammt frá bæjunum, prýddu mikið,
björt og blikandi í skini morgunsólarinnar, og svo sléttan, iðja-
græn og víðáttumikil.
Ég fór fimm sumur austur að Jórvík til að heyja, síðast 1918.
Þá var gras með allra minnsta móti, öll jörð illa sprottin eftir
frostaveturinn mikla 1917-18. Enginn neyðarheyskapur var þó í
Verinu, miðað við það sem var víða í sýslunni. Svo gaus Katla
um haustið og olli Álftveringum þungum búsifjum. Þeir misstu
margt fé í jökulflóðinu, og slægjulönd þeirra skemmdust mikið,
14
Godasteinn