Goðasteinn - 01.12.1964, Side 34

Jón Þ. Björnsson, Patreksfirði:
K vebjustund
Af blundi ég rís. Það er morgnt og móða í lofti
og maísólin gægist senn yfir fjallabrún,
í fylgd með henni er blærinn - og burt þau strjúka
bládögg af grasi, angrið úr huga mér.
Landið skiptir um lit,
og vatnaaugun opnast af næturblundi,
undrandi stara mót sól - eins og dagurinn skíni
við þeim í fyrsta sinni fullur af yndi
og fegurð, sem þau grunaði ekki.
Jökullinn blasir við mér voldugri en áður,
veröldin merlar og sindrar í hreinleika hans,
sú veröld, sem eina ég átti undir fannbungu hans, -
og fuglarnir, sem eru komnir handan af hafi
í heimsókn til vorsins, hvíla um stund sinn væng
þreyttan af löngu flugi.
Bæirnir eru að vakna - og blómin á grundinni
breiða faðminn mót lífinu, deginum, sólinni -
og nú, þegar nóttin er liðin og ljóst af degi
þá lít ég til sólar, - geng út á hlað
og horfi hugfanginn móti heimabyggð minni
í síðasta sinn.
Svo oft hef ég séð þetta áður. En aldrei voru
augu vatnanna dýpri - fjöllin blárri
himininn hærri
né kliðurinn mýkri í kjarrinu lágu.
Ég er ein hríslan í hlíðinni -
breiði Ijósvana lauf móti sól
og fuglarnir gera sér hreiður í skjóli mínu.
32
Goðasteinn