Goðasteinn - 01.12.1964, Síða 40

Guðrún Jakobsdóttir á Víkingavatni:
Kunningi í Holti
Kristján Jóhannes Sigurðsson
Hann Kunningi var einn þessara kynlegu kvista. Aldrei hafði
hann rétt mál á tungu, og hugsanir hans í munnlegri framsetn-
ingu voru aðeins brot af orðum.
Þó var hann af góðu fólki kominn. Ættmenni hans voru
merkir bændur í Þingeyjarþingi, og núlifandi frændur hans þar
eru listrænir, bæði ágætir söngmenn og leikarar. Bróðursonur
hans í Þingeyjarsýslu var á sínum tíma góður eftirhermuleikari'og
öllum ógleymanlegur. En Kunningi var líka öllum ógleymanlegur.
Ég man hann frá minni fyrstu bernsku. Ég man eftir fallegu
hlýju augunum hans, sem tjáðu mér vináttu og einlæga tryggð,
trúmennsku hans og starfsþreki, þó var hann líkamasmár, en
fádæma skarpur við þau verk, er hann kunni og réði við.
Árið 1885 var afi .minn, séra Kjartan Einarsson prófastur, í
Húsavík norður. Veitti hann þessu sérstæða sóknarbarni sínu
athygli og tók það undir sinn verndarvæng. Síðar flutti hann
til æskuheimkynna sinna undir Eyjafjöllum, og þangað fylgdi
honum þessi fágæti kvistur.
Aldrei hef ég þekkt meiri trúmennsku í orði eða verki en
einmitt hjá Kunningja. Allt hans dagfar einkenndist af orðum
þeim, er hann sífellt brýndi fyrir okkur systkinunum: „Vertu trúr,
Guð sér til þín“. Sálarlíf hans var, ef segja mætti, á marga vegu.
Hann var áhrifagjarn, hafði auga fyrir glettni en oft ofsafljótur
að reiðast og vissi þá naumast fótum sínum forráð, en varla var
orðasennan um garð gengin, er sáttfús sál hafði skrifað mis-
gjörðirnar í sandinn og fyrirgefið allt.
Þá er séra Kjartan afi minn andaðist, tóku foreldrar mínir við
38
Goðasteinn