Goðasteinn - 01.12.1964, Síða 44

brúnin, ef mjöðin var rauð og fögur, og raunar dugði liturinn
einn til að leysa fjörið úr læðingi. Sagði Kunningi þá gjarnan
gunnreifur: „Nú rýkur í mig“. Eitt sinn, er hann kom úr slíkri
reisu, var hann með rautt hálsbindi. Spurðu systkini mín, hverju
það sætti, að hann væri svo flott, en hann svaraði samstundis:
„Nú, eru ekki allir menn bolsar? Magga er bolsi, strákarnir eru
bolsar, og ég er líka bolsi“. Magga þessi var vinkona hans. En
hvað var það að vera bolsi? Aðeins orð í sálu hans og svo að
vera eins og aðrir. En það skeði líka í einni slíkri ferð, að hon-
um var boðið í bíó, og þar sá hann nokkuð, sem gerði hann
alveg undrandi, og nú fór hann að reyna að skýra málið, og að
lokum tókst okkur að fá botn í þetta og svo kom það: „Helv. .
maðurinn kyssti stelpuna og lét alla menn sjá“. Það var meira
örlæti í ástum en hann taldi sæmilegt.
Einhvern tíma var það á hirðingardegi í Holti, að mikið var
að gera á engjunum, en ráðsmaður föður míns, Einar Ingvarsson,
einhver duglegasti maður, er ég hef kynnzt, kemur að máli við
Kunningja, sem var að koma með matinn, og biður hann nú
að snúa fljótt heim og sækja reipi, en Kunningja var ekki um
það gefið að láta ýta á sig við störfin, snýr samt við og for-
mælir öllu og öllum í kringum sig og er í slíkum ham er heim
á hlaðið kemur. Er þar móðir mín fyrir og tekur af glettni undir
orð Kunningja. „Já, ég held, að maður viti, að Einar er versti
maður“. Naumast hafði hún þetta mælt, er Kunningi svarar og
segir: „Nei, hann er bezti maður“. Var þá þessi hrina úr sögunni.
Þannig voru þær margar, eins og ský hyrfi frá sólu.
Svo smábreyttist tíminn, vinnufólkinu fækkaði, og að lokum
var starf þess alveg úr sögunni, en Kunningi var með okkur eins
og eitt systkinanna. Við deildum saman gleði og æskuhryggð,
það skildi hann allt manna bezt. Við mokuðum útúr hesthúsun-
um, gáfum og brynntum kúnum, gengum svo að starfsdegi lokn-
um í glaðan leik með þeim indælu æskufélögum, systkinunum í
Ormskoti. Þar var Kunningi aðalleíkarinn. Oft snerum við á
hann, en það þótti honum mest gaman „að vera úti“, sem kallað
var, og biðja um hús ef verið var í húsgangsleik. Einu sinni fór
ég að kenna honum vísuna „Einn var að smíða ausutetur" o. s.
42
Goðasteinn