Goðasteinn - 01.12.1964, Qupperneq 46

birtu þess iagði um hin breiðu ból. Hvernig átti hann Kunningi
rninn að vara sig á því? - Það var stolt hans að vera snemma
á fótum. Miðaði hann sig oft við ekkju, sem bjó á Ásólfsskála,
frú Þorbjörgu. Einkanlega kom þetta stolt í ljós, ef vandalausar
kaupakonur áttu að gæta morgunstarfanna. Kom hann þá fá-
klæddur mcð húfuna á höfðinu, opnaði dyrnar og ávarpaði stúlk-
una á þessa leið: „Kokkapía, farðu að klæða þig og elda graut-
inn. Það rýkur hjá ekkjunni á Skála“. En héldi hann, að ég væri
búin að gleyma stund og stað, eftir að ég tók við þessu starfi,
kcm hann á sömu lund í gættina og sagði með mildum og hlýjum
hreim: „Blcssuð mín, passaðu nú að elda grautinn“.
Áður hef ég sagt, að Kunningi hafði auga fyrir glettni, enda
létum við oft fjúka ýmislegt spaugilegt við hann, gerði hann þá
ýmist að brosa og líta niður, en gægjast svo undan húfuderinu
og jafnvel uppörfa okkur að prakkarastrikunum; þó ekki, nema
þau væru græskulaus. Honum þótti t. d. mjög gaman, ef ég sté
upp á eldiviðarkassann í eldhúsinu, er ég var krakki, og tók til
að tóna eins og faðir minn. Heyrðum við systkinin þá góðlátlegan
hlátur hans og svo: „Skammastu þín Gunna að gera þetta“, en
þó þótti honum þetta svo fyndið, að jafnskjótt og ég hætti að
tóna og blessa yfir söfnuð minn, leit hann á ská undan húfunni
og sagði: „Gunna, gerðu þetta aftur“. Já, víst lifðum við Kunn-
ingi saman súrt og sætt í Holti, og ekki hefði ég viljað missa
af samverunni með hony.m, svo dæmalaus var ráðvendni hans
til orða og verka.
En þó rann sú stund upp, sem enginn okkar hefði viljað lifa,
við urðurn að kveðja Holt, skilja við Kunningja, æskufélagana,
ckkar góðu nágranna og fara til Reykjavíkur. Það var eiginlega
óbærilegt, þó hlaut það svo að vera. Lárus bróðir minn fór
fyrstur og gerðist starfsmaður í Landsbanka Islands. Kunningi
kvaddi hann með hryggð og lét jafnframt í ljós, að hann vildi
ekki, að Lárus færi í slíkt þjófabæli. - Kunningi hafði reyndar
tekið eftir því, að um það var talað, að óvarkár starfsmaður
hefði gripið sér fé af peningum stofnunarinnar. Já, sannarlega
var hann Kunningi kynlegur kvistur. Að lokum kvöddum við
hann öli, tárin runnu niður vanga hans, umkomulaus einstæðing-
44
Goðasteinn