Goðasteinn - 01.12.1964, Síða 49

Sigrún Gísladóttir frá Háeyri:
Margrét
á Barkarstöðum
Þegar árin færast yfir, lifum við mennirnir meir og meir í
heimi minninganna. Við, sem erum fædd um og upp úr alda-
mótum 1900, munum kynslóðir, sem fæddar voru fyrir og um
miðja 19. öld. Ég tel það mína lífshamingju að hafa lifað með
þessu gamla fólki. Það var svo ríkt af andlegum auði, af því
að það hafði ávaxtað sitt pund í „sveita síns andlits". Það var
auðmjúkt, því að það bar lotningu fyrir lífinu og gaf sig allt í
þágu þess. Það gerði ekki kröfur til lífsins, heldur fyrst og fremst
til sjálfs sín, en í kjölfar slíks hugarfars siglir fórnfýsi og sjálfs-
afneitun, sem hvorutveggja er nauðsynlegt til að byggja upp
heilbrigt og siðfágað þjóðfélag. Þessa eiginleika þjálfaði það svo,
að það stóðst hverja raun gegn um eld og ísa. Það myndaði hina
sterku stofna og traustu undirstöðu, sem þjóðfélag vort byggir
nú á. Hina stórkostlegu framtakssemi og hinar tröllauknu fram-
farir síðustu ára á öllum sviðum, eigum við fyrst og fremst að
þakka þeim arfi, er horfnar kynslóðir létu okkur eftir, svo og
auðvitað tæknimenningunni, sem við nútíðarmenn njótum í svo
ríkum mæli. Við eigum að varðveita þennan arf og hlúa að
honum eftir megni. Mér finnst það vera orðið eitt alvarlegasta
Goðastemn
47