Goðasteinn - 01.12.1964, Síða 62

við settum upp undir einum vegg kofans. Oft urðum við þó að
sötra hana kalda, því stundum gekk erfiðlega að koma lífi í
eldinn, einkum í rigningu, því eldiviðurinn var einkum hrossatöð
og kúadillur, sem við viðuðum saman út um hagann. Ég man,
að skammt frá var djúpur farvegur vatns. í bökkum hans tíndum
við mikið af fornaldarskógi og þurrkuðum til að hita við mjólk-
ina okkar. Sumir lurkarnir voru svo sverir, að við rétt náðum
íangi utan um þá. Ég hef stundum verið að hugsa um það
síðar, að máske hafi Njáll eða Skarphéðinn farið höndum um
eitthvað af þessum lurkum, því Þórólfsfell er þarna rétt hjá.
Okkur fannst frjálst og skemmtilegt að búa þarna í hinni
fjölbreyttu náttúru. Við kekkjaborðið okkar var meira gert en
að eta og drekka, það var einnig notað sem skrifborð. Líka var
þar málað. Við vorum þá bæði skáld og Hstmálarar. Ég hef
stundum verið að hugsa um það nú, að „listaverk“ okkar í
gamla smalakofanum hafi kanski verið í ætt við „atóm og
abstrakt“, sem enginn kunni þá raunar að nefna. Við hugsuðum
heldur ekki um fjármuni eða frægðarheiti fyrir verk okkar, þau
voru unnin fyrir okkur sjálf en ekki fyrir heiminn. Svona rétt
til gamans læt ég fljóta mcð tvö erindi úr ljóði, sem þá varð til
um dalinn minn, Fljótsdal. Þau urðu víst til á kekkjaborðinu, og
moldin hefur enn ekki hulið þau í minninu:
Hvort ég lít þig vetur eða vor,
verður sama ást, er gefur þor,
þinn tignar fald og töfrahljóma alla,
er tala skýrt frá brúnum Eyjafjalla.
Ég fæddist hér við hjartaslögin þín,
en hvar verð ég þá lífsins þróttur dvín?
Má ég þá í faðmi þínum falla?
Friðsæld þín er brydduð jökulskalla.
En kvíánum máttum við ekki gleyma, hvað sem þessum hug-
leiðingum leið. Oft tóku þær á rás, og þá urðum við að spretta
úr spori á eftir þeim. Öllum hópnum urðum við að skila heim
■60 .
Goðasteimi