Goðasteinn - 01.12.1964, Blaðsíða 73

Hermann kom ekki heim um kvöldið, og hvergi kom hann
til húsa á Hólmabæjum. Var þá sýnt ,að slys hafði orðið. Regn
með vatnavexti var komið að morgni 5. febrúar. Mikið vatn
féll eftir Dalselsálnum. Töldu allir víst, að þar væri Hermanns
að leita. Ég lagði af stað í verið þennan dag ásamt nokkrum
sveitungum mínum og gekk alla leið til Reýkjavíkur. Var ég
hrakinn og þreyttur, er suður kom, og hugurinn bundinn við af-
drif vinar míns, sem ég saknaði sáran.
Hermanns var leitað af mannsöfnuði í marga daga án ár-
angurs. Veðrátta var hin versta á útmánuðum, frost og byljir
flesta daga. Þar kom, að sýnt þótti, að Hermanns væri ekki að
leita í Dalselsálnum, fatapinkill hans fannst út við Ála. Var það
á ferðamannaveginum vestur og upp frá Steinmóðarbæ, langt frá
réttri leið. Undir vor leysti loks ísa, og lík Hermanns kom í ljós.
Hafði það borizt drjúga leið suður eftir Álunum, að því er ráða
mátti af fatafundinum.
Hermann var fluttur að Voðmálastaðakirkju. Þar hvílir hann
við hlið ástvina sinna. Ég hef kynnzt mörgum góðum mönnum
um dagana. Hermann var einn sá allra bezti.
II. Huldufólkið á Haugum
Frá þriggja ára aldri og fram um fermingu dvaldi ég flest sum-
ur hjá ömmubróður minum, Sigurði Jónssyni á Haugum í Staf-
holtstungum, og konu hans, Guðrúnu Sigurðardóttur frá Kárastöð-
urn í Borgarhreppi. Sigurður á Kárastöðum og Eiríkur langafi
minn voru bræður. Fleiri kaupstaðarbörn áttu athvarf hjá þeim
hjónum, skyld og vandalaus.
Ofan við bæinn á Haugum voru klettar allmiklir. Nefndust
þeir Borg í mæltu máli. Sunnan undir þeim var brekka, fjölskrúð-
ug mjög. Aldrei var hún slegin. Var því trúað, að huldufólk, sem
bjó í Borginni, ætti þar allan gróður. Ég man, að einu sinni ætluðu
kaupamenn frá Borgarnesi að slá brekkuna. Sagði ég frænda frá
því. Hann kalkði þegar kaupamennina fyrir sig, harðbannaði
II
Goðasteinn