Goðasteinn - 01.12.1964, Blaðsíða 74

þeim að særa brekkuna og sagði um leið: „Mér hefur alltaf farn-
azt vel, þó ég hafi aldrei sælzt til að slá hana.“ Stundum kom það
fyrir, að eitt eða annað hvarf óvörum af búshlutum. Varð frænku
þá venjulega að orði: „Það hefur verið tekið að láni og kemur
aftur.“ Það brást heldur aldrei.
Ég hef líklega verið 9 ára gamall, þegar þcssi atburður gerð-
ist: Á fögrum degi fór frændi í útreið ásamt stálpuðum drengj-
um, sem þá voru hjá honum. Ég þótti ekki ferðafær
sökum æsku og undi því illa. Reikaði ég upp í Borgarbrekku og
lagðist þar niður. Að skammri stundu liðinni barst mér að eyrum
blítt og fagurt vöggulag sungið af konu. Varð ég þess vísari, að
það hljómaði út úr hamrinum fyrir ofan mig. Um leið heyrði ég
annað hljóð, sem ég kannaðist vel við, það var strokkhljóð og
kom úr sömu átt. Blandaðist mér ekki hugur um, að kona var að
skaka strokk sinn inni í berginu og söng við verk sitt. Hlustaði ég
á þetta um stund, óttalaus, og hugðist svo snúa heim á leið. Reis
ég upp á olnboga og sá í sama bragði mannsfætur standa í grasinu
rétt hjá mér. Ég renndi augum ofar og varð þess vísari, að þarna
var kominn ókunnur drengur á reki við mig. Hann var dökkhærð-
ur, ljós í andliti, toginleitur, klæddur dökkblárri peysu og buxum
með sama lit, bar íslenzka skinnskó á fótum. Við horfðumst í
augu drykklanga stund, og steinþögðum. Allt í einu tók drengur-
inn fjörkipp, stökk upp brekkuna, að hamrinum. Virtust þar opn-
ast dyr, og sá ég á bak drengnum inn í bergið. Við það minnkaði
kjarkur minn, hljóp ég til bæjar og sagði frænku, hvers ég haíði
orðið vísari. Kom henni slíkt sízt að óvörum.
Seinna um sumarið sat allt heimafólk á Haugum inni í baðstofu.
Gekk frænka mín þá ofan og ég á eftir henni að vörmu spori. Frá
baðstofustiganum var gengið til vinstri til stofu, en til hægri voru
göng til hióðaeldhúss, sem var notað við brauðbakstur og ýmsa
eldamennsku, aðra. Ég staldraði við, er niður kom, og þóttist sjá
til frænku inni í eldhúsinu. Kallaði ég til hennar, en hún gaf
því engan gaum, þreif öskutrogið, að mér þótti, og gekk rösklega
með það tii bæjardyra. Lét hún sem hún sæi mig ekki, og var ég
óvanur því. Ég fór í hámót á eftir henni út og ætlaði að bíða
hennar við bæjarvegg. Sá ég, að hún var komin fram í íraðir með
72
Goðasteinn