Goðasteinn - 01.03.1971, Blaðsíða 77

ístöð (4,5) úr þessum byggðum. Þetta er sama sagan og gerzt
hefur um aðra búshluti íslendinga um allt landið framan af þess-
ari öld. Eftir einni konu man ég, sem ferðaðist milli bæja á þófa
og rcið við hornístöð um 1930, Ingibjörgu Jónsdóttur á Mið-Skála
undir Eyjafjöllum. Ekki var þctta sérstaklega þekkileg aðstaða
í útreið fyrir pilsklædda konu. Stutt var í ístöðunum og konan
klúkti ofan á þófanum með mjög kreppta fætur, karlvega að sjálf-
sögðu. Til var það, að karlmenn riðu við hornístöð, en fremur
mátti þó kaila þau ístöð kvenna.
Árið 1923 dó í Syðri-Kvíhólma undir Eyjafjöllum gömul kona,
að nafni Ingibjörg Árnadóttir. Hún hafði lengi hrakizt milli
manna, annarra handbendi og var vafalaust fegin ferðalokum, þó
ciliskjólið hjá Guðjóni og Steinunni í Kvíhólma væri í alia staði
gott. Að gamalli venju var uppboð haldið á eigum ómagans. Þrir
hlutir frá því koma við þessa sögu: askur, spónn og hornístað.
Askinn og spóninn keypti Árni Ingvarsson kennari á Mið-Skála.
Mörgum árum síðar komst sá, er þetta ritar, í færi við hluta af
útskornu askloki hjá Árna á Mið-Skála og fékk að vita, að þarna
væru lcifar af aski Ingibjargar Árnadóttur. Hann hafði hent það
slys að detta niður á gólf, þar sem hvolpar áttu leik, og þetta
var þá það, sem eftir var af aski, er leik var lokið. Ég fékk lokið
til varðveizlu og þóttist góðu bættur og ekki spillti það, þegar Árni
seildist ofan í skrifborðsskúffu sína og dró þar upp spón Ingi-
bjargar, beint í bú mitt.
„Allt er þcgar þrennt er“ segir máltækið og svo var hér; horn-
ístaðið hafði nokkru áður ratað leiðina til mín. Sr. Jakob Ó.
Lárusson í Holti keypti hornístöð Ingibjargar og flutti heim að
Holti. Löngu seinna kom Kristján Jóhannes Sigurðsson í Holti, sem
í daglegu tali kaliaðist Kunningi, með annað ístaðið til Þorgerðar
Hróbjartsdóttur á Mið-Grund og fól henni það á hendur. Þor-
gerður var mikil vinkona mín, og það var svo sem sjálfsagt, að
istaði kæmi á minn reka um það cr lauk.
Um tíu ára skeið átti ég hornístaðið, en 1952 færði ég það inn
í safnskrá byggðasafnsins í Skógum og gaf því safnnúmer 373.
Istaðið er talsvert skemmt (rúetið), en telst þó góður fulltrúi í
röð fárra félaga. Istaðsboginn er að sjálfsögðu smíðaður úr hrúts-
Godaste'mn
75