Úrval - 01.03.1979, Blaðsíða 21

LEYNDARMÁL EGYPSKU MÚMÍANNA
19
Nú var að því komið að veþa þetta
hreina, smurða hulstur af því sem
einu sinni var maður. Það gat tekið
hálfan mánuð. Til þurfti að minnsta
kosti 150 metra af línborðum, og
stundum var ysta lagið listilega
fléttað úr marglitum borðum.
Allt þetta hafði nú tekið 70 daga,
og hátindur jarðarfararathafna var
hin táknræna opnun munnsins, sem
var til þess að sá látni gæti andað,
etið, drukkið og talað máli sínu
frammi fyrir dómararnum. Við þessa
athöfn var múmíunni haldið
uppréttri, en presturinn snerti andlit
hennar með smiðsöxi og tónaði: ,,Þú
ert lífs! Þín er æskan!” Þá loks, gat
múmían hafið sína dimmu ferð um
undirheima til dómssalar Ösírisar, sonar
Himins og Jarðar, meðan ættingjar og
vinir settust að erfidrykkju.
Hugmyndin var að múmlan
,,yrði” Ösíris í framhaldslífinu. Á
leið sinni fór hinn látni um skelfilegt
myrkur, og árar réðust að báti hans.
Hann varð að fara um hlið, sem tveir
grimmir drekar gættu. Ef allt fór vel,
stóð hann þó að lokum augliti til
auglitis við hinn stranga Ósíris, sem
Áður en smyrlingalistin leið undir
lok, var farið að gera andlitsmyndir
hinna smurðu. Hér er múmía, sem
fannst snemma á öldinni norðan við
Haware þíramídann og sýnir hvernig
andlitsmyndin var sett í opið á
vafningunum.
— með 42 aðstoðarmenn sér við hlið
— heimtaði hjarta hins látna á vogar-
skálarnar.
Innan vafninga bar hinn látni
tordýfil á sér, þessa helgu bjöliu,
skorna í dýran stein og á hana var
letruð bæn til hjartans um að ,,bera
ekki vitni” gegn eiganda sínum. En
ef illvirki hins láma vógu þyngra á
metaskálunum en hjarta hans, át
dauðaétarinn með krókódíshausinn
hann þegar I stað. En sá hópni hélt
áfram til eilífrar sælu á eilífðarlandi
sem var ótrúlega líkt Egyptalandi.
Til þess að hinir látnu gætu látið
sér líða vel í framhaldslífinu, voru
grafir þeirra skreyttar með skornum
og máluðum myndum af hóglífi. Þeir
fengu ríkulega með sér af mat og
drykk, húsgögnum, snyrtivörum (þar
með talið greiðum og rakhnífum), og
þeir sem voru nógu ríkir og voldugur