Úrval - 01.03.1979, Qupperneq 29

BANKAREIKNINGURINN HENNAR MÖMMU
27
skátabúning. I bakhöndinn var sú
þægilega vissa að ef tilraunir okkar
mistækjust, gætum við reitt okkur á
bankann.
Jafnvel þegar verkfallið skall á, lét
mamma okkur ekki hafa meiri
áhyggjur en nauðsynlegt var. Við
unnum öll saman svo hinni miklu
ferð í bankann niðri í bæ yrði skotið á
frest. Þetta var eins og leikur.
Á meðan verkfallið stóð aðstoðaði
mamma í brauðgerðinni hjá Kruper
og fékk í staðinn poka af brauði og
kökum sem voru ekki lengur nógu ný
til að selja þau. En mamma sagði að
ef maður setti kaffibrauðið inn í
heitan ofn yrði það næstum jafngott
og nýbakað.
Á hverju kvöldi þvoði pabbi
flöskur í mjólkurbúinu og hann fékk í
staðinn þrjá lítra af nýmjólk og eins
mikið af súrri mjólk og hann gat tekið
með sér. Mamma bjó til góðan ost.
Daginn sem verkfallið leystist og
pabbi fór aftur að vinna sá ég
mömmu standa nokkuð beinni en
venjulega eins og hún væri að ná
beygju af bakinu.
Hún horfði hreykin á okkur.
„Þetta er gott,” og svo brosti hún.
,,Við þurftum ekki að fara í
bankann.”
Síðan eru tuttugu ár.
I fyrra seldi ég fyrstu söguna mína.
Þegar ég fékk ávísunina fyrir hana
flýtti ég mér til mömmu og lagði
ávísunina í keltu hennar. „Handa
þér,” sagði ég, ,,til að setja á banka-
reikninginn.”
Þá tók ég í fyrsta skipti eftir hve
gömul þau voru orðin. Pabbi virtist
lágvaxnari og þykkar hárfléttur
mömmu höfðu fengið ívaf úr silfri.
Mamma þreifaði á ávísuninni og
leit á pabba.
„Þetta er gott,” sagði hún og
hreyknin skein út úr bláum augum
hennar.
Ég sagði: ,,Á morgun verðurðu að
fara með hana í bankann. ’ ’
„Kemurðu með mér, Katrín?”
,,Þess þarf ekki mamma. Ég hef
framselt hana. Þú lætur bara gjald-
kerann hafa hana og hann bætir
henni á reikninginn. ’ ’
Mamma leit á mig: ,,Það er enginn
reikningur. Eg hef aldrei á ævi minni
komið inní banka.”
Þegar ég gat ekki sagt neitt bætti
hún alvörugefin við: ,,Það er ekki
gott fyrir lítil börn að hafa áhyggjur
— að hafa ekki öryggistilfinningu. ’ ’
★
</ H' H* Sr NT-
7[\ VJv 7T*
Árið 1890 ritaði Mark Twain í New York World: Það er mín innileg-
asta von og jólaósk að við öll — þeir lágu, þeir ríku, þeir fátæku, þeir
dauðu, þeir fyrirlitnu, þeir elskuðu og þeir hötuðu, þeir menntuðu
og þeir villtu — megi að lokum safnast saman á himni og hvílast
eilíflega í friði og sælu — nema sá sem fann upp símann.