Úrval - 01.03.1979, Síða 81

HUGRENNINGAR HEILASKURÐLÆKNIS
79
hennar, minni, tilfinningum,
frjálsum vilja? Ég var að gera
uppskurð á því sem hún var, á hennar
æðsta sjálfi.
Hálf stund leið. Spennan í
skurðstofunni var næstum
áþreifanleg. Enginn, allra slst ég,
taldi að ég gæti losað fmgurna af
æðunum án þess að blóðflæðið hæfist
að nýju. Ég hélt áfram að þrýsta og
biðjast fyrir, bað til guðs að hann
gæfi mér þá náðargjöf handanna,
sem nauðsynleg var.
Þá, allt í einu, fann ég hvernig ég
slakaði ósjálfrátt á. Ég vissi, að ég
hafði gert allt sem í mínu valdi stóð,
og ég var notalega sannfærður
um, að nú gæti ég haldið áfram.
Einhvern veginn fann ég, að guð var
þarna 1 skurðstofunni hjá okkur. Ég
lyfti fingrunum hægt og gætilega,
einum í senn. Það kom engin
blæðing fyrr en ég hafði lyft
höndinni alveg. Þá byrjaði að seytla
úr einni æð, en það var auðvið-
ráðanlegt.
Það tók fjóra og hálfan tíma að
fjarlægja æxlið. Ég var mikið hjá litlu
stúlkunni næstu vikurnar.
Skurðurinn greri vel: Engar
blæðingar, engar taugaskurðs-
skemmdir, engin heilaskemmd.
Árangurinn var eins og fremsta
bjartsýni gaf ástæðu til að vona og nú
er stúlkan eðlilegur og kátur
unglingur.
1974 skar ég upp ungan dreng,
sem hafði fengið tvær miklar heila-
blæðingar, sem stöfuðu af því að lítið
æxli var inni í miðjum heila.
Blæðingarsvæðin voru illa sýkt.
Drengurinn var fallinn í dá; hann var
að deyja. Við komum fyrir slöngum
beggja megin við heilann og bókstaf-
lega skoluðum skemmda svæðið með
kaldri fúkalyfjaupplausn
byltingarkennd ný aðferð, sem við
höfðum fundið upp. Seinna settum
við drenginn í öndunarvél og
lækkuðum líkamshita hans.
Baráttan við dauðann stóð í margar
vikur. Ég bað stöðugt, ekki aðeins
fyrir drengnum og foreldrum hans,
heldur bað ég líka um styrk til handa
öllu læknaliðinu við þetta dapurlega
og erfiða tilfelli. Þá, ofurhægt og af
einhverri ástæðu, sem við vitum ekki
enn hver er, fór drengurinn að hjarna
við. Eftir hálfan mánuð tókum við af
honum kælinguna. Eftir hálfan
mánuð þar frá tókum við hann úr
öndunarvélinni, síðan frárennslis-
slöngurnar frá heilanum. Nú fór ég
að láta að því liggja við foreldrana, að
hann kynni að lifa, jafnvel þótt það
líf yrði ekkert í líkingu við eðlilegt líf.
Þegar við brautskráðum hann, gat ég
skrifað að hann væri flogaveikur og
talsvert vangefinn — en það var
miklu betra en við höfðum þorað að
gera okkur vonir um.
Nokkrum mánuðum seinna komu
foreldrarnir með drenginn t
eftirrannsókn. Ég hef enn ekki náð
mér eftir undrunina — hann var í
öllu tilliti fullkomlega, algerlega
eðlilegur, kátur og atorkusamur
strákur. Æxlið er enn í heilanum —