Úrval - 01.03.1979, Síða 95

AÐ SKIPTA UM NAFN — ÞAD ER ALGENGT!
93
Nafnaskipti við íslenskan
borgararétt
I grein þeirri, sem hér birtist, er fjallað um breytingu ríkisfangs
út frá reynslu frakka, sem tók upp bandarískan borgararétt. Hann
breytti frönsku nafnisínu fríviljugur, og svo gerðu 30 aðrir sem urðu
bandarískir ríkisborgarar um leið og hann. Þar gildir ekki skylda um
nafnbreytingu eins og hér á landi.
Þegar útlendingar, sem til Islands koma, ílendast og koma til
greina að verða íslenskir borgarar, er þeim gert að taka upp
„alíslenskt” nafn, — séu þeir ekki heimsfrægir píanóleikarar og
tilvonandi hljómsveitarstjórar. Þetta hefur margsinnis verið gagnrýnt
og iðulega með góðum rökum. Mörgum er sárt um nafnið sitt og vilja
nauðugir fella það niður; gera það enda aðeins formlega en halda
áfram að ganga undir sínu gamla nafni. Enga hef ég hins vegar heyrt
hafa á móti því, að undirgangast þá kvöð að tryggja þeim afkom-
endum, sem þeir kunna að eignast eftir að þeir eru orðnir
íslendingar, nöfn sem falla að íslensku nafnakerfí.
Fyrir áratug eða þar um, þegar síðast voru forsetakosningar á
íslandi, las ég erlenda grein um nafnavenjur á íslandi. Þar var meðal
annars skýrð sú íslenska regla að nota ekki ættarnöfn. Þessu voru gerð
góð skil og ítarleg — en í greinarlok var yfirlætislaus málsgrein, sem
fjallaði um komandi forsetakosningar hér — og þar var á það bent,
að báðir frambjóðendurnir báru ættarnöfn. Erum við sjálfum okkur
samkvæm?
Nýlega var ég staddur þar sem íslendingur — fæddur erlendis en
kaus síðar að gerast íslenskur — sagði frá því er hann tók upp íslenskt
nafn. Hann valdi nafn af þekktum núlifandi íslendingi, en var synjað
um nafnið á þeirri forsendu að það væri ekki íslenskt. Hann vildi
nefnilega fá að nota skírnarnafn sitt — sem er „íslenskt” ekki síður
en útlent — og bæta við það , ,Sonja Diego. ”
Ritstjóri.