Úrval - 01.03.1979, Blaðsíða 111

RÆTUR
109
vopnlaus. En hann klóraði, stangaði,
reit og tætti, rak í þá hnén og reyndi
að krækja úr þeim augun. Loks tókst
honum að koma .þeim öllum niður,
en þá fékk hann högg I bakið og
annað neðar, á móts við nýrun, svo
hann náði varla andanum. Það var
við ofurefli að etja, hann var
umkringdur fjölda manns.
ÞEGAR HANN KOM til
meðvitunciar aftur, hægt og hægt, var
hann rammlega bundinn, keflaður
og líka með bundið fyrir augun.
Þegar hann sýndi lífsmark, var honum
rykkt á fætur og hrakinn af stað með
því að ota í hann oddhvössum
spýtum. Loks var honum hrint út í
bát, úr honum aftur eftir stutta ferð
og rekinn áfram það sem eftir var
dagsins. Um kvöldið var hann
bundinn við sveran staur og bindið
tekið frá augunum. Þegar dagaði sá
hann fleiri fanga, sem þarna voru
bundnir — sex karlmenn, þrjár
stúlkur og tvö börn. 011 vom marin
og blóðug eftir barsmíð, eins og
hann. Hann fylltist heift og rykkti
sér fram og aftur til að reyna að Iosa
sig. Þá var hann sleginn í rot. Þegar
hann raknaði við sér á ný, hafði hann
verið krúnurakaður og makaður
rauðri pálmafeiti. Skömmu síðar
komu tveir nýir hvítir menn á
staðinn, annar þeirra hvíthærður,
lítill og feitur. Hann benti á Kúnta,
sem var keyrður niður á hnén og
höfuðið reigt aftur á bak. Túbobinn
skoðaði upp í hann, en síðan var
honum leyft að standa upp. Hann
titraði, þegar túbobinn strauk hann
allan utan og skoðaði augu hans,
þuklaði lim hans, og loks var hann
píndur með höfuðið til jarðar og sá
hvíthærði glennti sundur rasskinnar
hans. Á sama hátt skoðaði túbobinn
alla hina fangana og dvaldi
nákvæmlega við kynfæri stúlknanna,
sem grétu sáran. Að skoðun lokinni
benti túbobinn á Kúnta og þrjá aðra
karlmenn og tvær stúlkur.
Kúnta barðist um og öskraði af
reiði og skelfingu, þegar
aðstoðarmennirnir þvinguðu hann til
að setjast og hnipra sig saman.
Ofsahræðsla greip hann þegar hann
sá túbob draga langan grannan
járntein úr logandi bálinu. Hann
missti alla mennska vitund, þegar
logandi járninu var þrýst á bak hans,
heyrði ekki einu sinni nístandi óp
hinna fanganna, sem einnig voru
brennimerktir. En á eftir sá hann LL
merkin, sem brennd höfðu verið í
bök þeirra og smurð með pálmafeiti.
Eftir nokkra daga var hann fluttur
út í skip. Fætur hans voru óstyrkir,
þegar hann var dregin niður þröng
þrep ofan í svarta myrkur. Hann fann
ótrúlega megnan fnyk leggja á móti
sér og heyrði djúpar þjáningarstunur,
Svo var honum hrint í gólfið, þar sem
meðvitundarleysið miskunnaði sig
yfír hann.
Þegar hann kom til, lá hann
allsnakinn, hlekkjaður milli tveggja
manna í niðamyrkri, ofsahita,
kæfandi fýlu, innan um grát, bænir,