Úrval - 01.03.1979, Qupperneq 118

1K.
ÚRVAL
ttyggja velgengni. Utan um þetta
saumaði hann strigadruslu.
Loks var hann tilbúinn. Hann beið
þar til hann taldi að allir væru
sofnaðir, tróð kanínukjötinu í vasana
og batt safóinn um hægri
handlegginn. Hann hljóp álútur frá
kofunum og faldi sig í kjarri við
vagamótin. Eftir óratíma kom vagn
fram hjá. Tvær manneskjur sátu
fremst á vagninum. Kúnta beit á
jaxlinn og laumaðist á eftir vagninum
þar til hann hossaðist á ójöfnu. Þá
stökk hann upp í og gróf sig ofan í
bómullina. Þegar hann varð var fyrstu
dagsskímu, laumaðist hann niður úr
vagninum og inn í runnana. Honum
taldist til að hann væri kominn í
stóran skóg. Hann hélt áfram ferð-
inni allan daginn, gerði sér svo hvílu
úr blöðum og grasi.
Hann hélt áfram göngu sinni í
fjóra daga, og stefndi á sólarupprás.
Fyrr eða síðar kæmist hann þá til
stóru bátanna hvítu mannanna. Og
þá? Hann fann til vaxandi óvissu og
kvíða.
Að morgni fimmta dags komu
tveir hvítir menn, ríðandi á hestum, á
eftir hundum sínum þangað sem
Kúnta hafði hvílt um nóttina. Hann
spratt á fætur og gleymdi að taka með
sér hnífinn. Hundarnir umkringdu
hann fljótt, og síðan komu
mennirnir. Kúnta tókst að særa
annan þeirra á höfði með steinkasti,
áður en þeir náðu honum. Þeir
Iömdu hann svo hann taldi sig ekki
myndu lifa það af, en honum var
einkennilega sama. En allt í einu
hætti sá særði barsmíðinni. Hann
sagði eitthvað við þann yngri, sem
fór að brosa og kinkaði kolli. Svo
gekk hann að hestinum, leysti öxi frá
hnakknum og rétti félaga sínum.
Særði maðurinn tók sér stöðu fyrir
framan Kúnta. Hann benti á eistun á
honum og á veiðihnífinn við belti sér.
Svo benti hann á hægri fótinn á
Kúnta og á öxina. Kúnta skildi.
Honum voru boðnir tveir kostir. Að
missa fótinn eða eistun. Einhver
kennd innst í sálarfylgsnum hans
hrópaði á hann, að karlmaður yrði að
eignast syni, ætti hann að sanna
karlmennsku sína. Ösjálfrátt færði
hann hendurnar í flýti niður fyrir
kviðinn og hélt þeim þar til varnar.
Hvítu mennirnir hlógu. Annar
lagði trjábút undir fótinn á Kúnta, en
hinn batt hann svo fast að hann gat
ekki losað hann, hvernig sem hann
kastaði sér til. Svo tók særði
maðurinn upp öxina. Hún hvein, og
Kúnta leið máttlaus út af í
böndunum, þegar blóðgusan stóð
fram úr sárinu.
HANN VAR KOMINN á nýjan stað,
þegar hann kom til sjálfs sín. hann
var bundinn á úlnliðum og öklum,
og hægri fóturinn hvíldi á einhverju
mjúku.
Hávaxinn túbob kom inn með
litla, svarta tösku. Kúnta hafði aldrei
séð hann áður. Hann stuggaði burt