Úrval - 01.06.1979, Blaðsíða 6

4
ÚRVAL
oft hann geta horft beint inn í mig og
vitað ef ég var að skrökva. En mér
stóð ekki ótti af honum. Röddin var
þýð og bendurnar með bláu æðunum
mildar. Þegar ég var tiu ár, fór ég að
snúast fyrir hann og grípa í smáverk í
búðinni, og upp frá því var ekki vafi á
hver átti mitt fylgi. Ég fylgdi afa,
jafnvel þótt hann væri
misheppnaður. En samt var ég oft að
hugsa um hvers vegna hann verð-
skuldaði þann dóm.
Eina nóttina kviknaði i apótekinu
hans afa. Öll fjölskyldan þusti niðurí
borg til þess að horfa á slökkviliðið
berjast og tapa. I næstu viku kom
móðurbróðir minn heim og tilkynnti:
„Pabbi var með allt gersamlega
óvátryggt! Hvernig getur hann verið
svona vita vonlaus verslunarmaður?”
Svo það var þá þess vegna, sem afi var
misheppnaður.
En frændi kom fótunum undir afa
á ný, að þessu sinni í fallegu, nýju
apóteki skammt frá Kansas City
General Hospital No. 2. Frændi sagði
að jafnvel afi myndi bjarga sér þar,
vegna þess að allir sjúklingarnir frá
sjúkrahúsinu myndu koma beint
þangað með lyfseðlana sína. Hann
gekk líka rækilega frá því að afi
brunatryggði fyrirtækið og lagerinn.
Það voru mikil viðskipti við nýja
apótekið — of mikil fyrir afa. Þetta
var nýtískulegri búð, þar fékkst ýmis-
legt fleira en fengist hafði í gömlu
búðinni og þar var nærri stöðug ös.
Afi og fáguð framkoma hans
reyndust allt í einu gamaldags og
ófuilnægjandi. Hann viidi helst
kynnast viðskiptavinunum og geta
spjallað um kvilla þeirra í ró og næði,
en það var ekki hægt þegar aðrir
viðskptavinir biðu alltaf óþolinmóðir
eftir afgreiðslu. Svo afi réði tvo
afgreiðslumenn og fluttist sjálfur yfir
á bekk í garðinum hinum megin við
götuna.
Þar sat ég gjarnan hjá honum,
meðan röð af fólki kom til að spjalla.
Þar komu ríkir og fátækir, ungir og
aldnir. og allir áttu eitt sameiginlegt:
Vandamál eða hugmynd, sem þeir
vildu deila með afa. Þegar ég horfi nú
til baka, er ég viss um að hann gaf
ýmiss læknisfræðileg ráð, sem stóðu
langt ofan við þekkingu hans, eða að
minnsta kosti langt fyrir ofan það sem
hann hafði lagalegt leyfi til. En oftast
vom ráðlcggingar hans á sviðum sem
engin lyf náðu til. Stundum sagði
hann alls ekkert, bara hlustaði, og
það sýndist hjálpa rétt eins vel og
hvað annað.
Dag einn kom kona, sem hafði
ámm saman verið viðskiptavinur afa,
og settist á bekkinn. Ég sá að hörund
hennar var með gulleitum blæ og
augun dimm. Hún var dauðvona, ég
vissi það. Þau þögðu bæði lengi. Loks
benti afi á ský, sem var að myndast
yfir flötum sjóndeildarhringnum í átt
tii Missouri. Hann fór að tala um ský
— hnoðra, fláka, regnský, vindský
— og hvað ylli þessum myndunum
og hvað þessi ský hefðu að segja fyrir
uppskemna. Eftir því sem blíðleg
rödd hans hljómaði lengur, birti í