Úrval - 01.06.1979, Síða 103

GRÖF TÚTANKAMMONS
101
Orðsendingin barst svo seint til
Fornfræðideildarinnar í Luxor
þennan dag, að of seint var fyrir
Engelbach að bregðast við. Þá sneri
Carter aftur til dyranna.
Eftir öll vonbrigðaárin við
árangurslaust starf olli þessi stórkost-
legi fundur sæluvímu. Kannski var
það Carnarvon lávarður, eða Lafði
Evelyn, sem fyrst stungu upp á að
fara inn í grafhýsið. Um það vitum
við aldrei. En í uppkasti af grein sem
á að lýsa fyrstu hughrifum fjórmenn-
inganna, sem Carnarvon skrifaði en
lét aldrei frá sér fara, segir lávarður-
inn að Carter hafi gert nógu stórt op
til þess að þau gætu komist inn í
forstofuna. Þar sem Evelyn var
minnst vexti komst hún fyrst inn, en
þeir fylgdu fljótlega á eftir.
Forstofan var ekki stór, mældist 12
x 26 fet (3,66 x 7,93 m) og 7 1/2 fet
(2,29 m) undir loft. Upp við hvern
vegg var raðað ,,af handahófi, en
skipulegu handahófi,” eins og Carter
orðaði það — hvers konar gersemum.
Allt var svo undursamlega ,,nýtt” —
bali með steinlími til að loka
dyrunum, lampi sem var eins og
nýslökktur, fingrafar enn sýnilegt á
máluðum fleti, ótrúlega vel varðveitt
blóm, sem lögð höfðu verið við
þröskuldinn. Þetta var allt svo
þrungið aldagömlu lífl sem enn
geislaði af þessum forna klefa, að
fjórmenningunum fannst þau vera að
brjótast inn 1 einkahelgi.
Sumir hlutirnir þarna inni skutu
þeim skelk í bringu undan Ijósi og
skuggum skriðljósanna. Við vestur-
vegginn voru þrír gylltir setbekkir,
hliðarnar skornar út 1 hrikalegar
skepnur sem vörpuðu illúðlegum
skuggum. Beint móti innganginum
vom tvær höggmyndir af
konunginum 1 eðlilegri stærð, snem
hvor móti annarri eins og varðmenn,
klæddar í gullin pils og með stafi og
veldissprota úr gulli. Stytturnar vom
tígulegar og í góðu ásigkomulagi.
Þetta var hið fyrsta er vakti athygli
komumannanna. En umhverfis þessa
mest áberandi hluti og ofan á þeim
vom hundmð annarra — öskjur og
skrín, máluð og innlögð, vasar úr ala-
bastri, sérkennileg svört skrín, lokuð
og innsigluð, hrúga af hvítum ílátum
í laginu eins og stórvaxin egg, gylltir
vagnar, og — næstum falin milli
vagnanna — andlitsmynd af
faraónum.
Þótt Carter væri heillaður, var
hann þó að svipast um eftir nokkm
sem skipti hann miklu meira máli —
''íchr-r-dingu um fleiri klefa. Hann
fann það sem hann leitaði að á
suðvesturveggnum, þar sem hann
uppgötvaði dálitla smugu. Þegar
hann gægðist inn, sá hann annað
herbergi troðfullt af munum. Hann
var viss um, að þjófarnir hefðu notað
þann klefa, sem hann kallaði
„annexíuna”, til þess að kanna
munina og rífa af þeim gullið.
En hvar vom kistan og smyrlingur-
inn?